مقدمه:
وجود نازنین پیغمبر خاتم(صلی الله علیه و آله) سبب سعادت انسان در دو جهان است. چرا که عمل به آئین و برنامه‌ای که او با خود آورده است ناکامی‌ها و بیدادگری‌ها و تباهکاری‌ها را پایان می‌دهد، و سرانجام منتهی به حکومت صالحان با ایمان بر گستره جهان خواهد شد و در پایان آنان را به نعمت جاویدانه‌ی الهی در آخرت نائل خواهد کرد. حكومت بندگان صالح بر زمين تبلور لطف و رحمتى است كه در سايه رسالت بدست مى‌آيد و هر آنچه از رحمت نبوى(صلى الله عليه و آله) كه در دنيا و آخرت نصيب افراد مى‌شود، پرتوى از رحمت الهى است. گسترش رحمت محمدی در سایه حکومت مهدوی موضوع نوشتار حاضر می‌باشد.
فلسفه رسالت حضرت محمد(صلی الله علیه و آله)
در آن هنگام که خداوند رحیم، بهترین انسان تمام تاریخ را به رسالت مبعوث نمود، فلسفه رسالتش را اینگونه تبیین فرمود که:{وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ}؛[1] «ما تو را به رسالت برنگزیدیم مگر برای رحمت بر جهانیان». حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) ، نیز تمام مأموریتش را بر پایه رحمت فراگیر بر تمام عالمیان قرار داد و مهر و قهر او در تمام مدت پیامبریش، جلوه‌هایی از نگاه رحیمانه او بر انسان بود.
آن وجود آسماني و مقدس، تمام تلاش خويش را براي گسترش رحمت و مهرباني در سراسر دنيا، به کار برد؛ و اگرچه دشمني و کينه توزي‌هاي دشمنان و جهل مردمان، مانع از تحقق جهاني آن شد، ولي اين مأموريت بر زمين نماند. ائمه معصوم(عليهم السلام)، نيز يکي پس از ديگري، در اين جهت سعي و کوشش بي‌نظيري نمودند و البته اشاعه کامل آن توسط فرزند امام حسن عسکري(عليه السلام)، حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) بشارت داده شده است: «اُکمِل ذلک بِابْنِه (م ح م د) رحمةً لِلعالمَين».[2]
تأسی حضرت مهدی(علیه السلام) به خصلت محمدی(صلی الله علیه و آله)
خداوند متعال در تعظيم مقام حضرت ختمي مرتبت(صلي الله عليه و آله و سلم)، فرمود: «لقد کان لکم في رسول الله اسوة حسنة؛[3] به درستي که رسول خدا براي شما الگوي خوبي است» و همگان را به تأسي از پيغمبر اسلام فرا خواند. يک جلوه آن، پيروي از صفت مهرباني و رأفت پيامبر عظيم الشأن است. فرزندان معصوم و امامان پس از وي، سزاوارترين افراد به تأسي به اين ويژگي رسول‌الله(صلي الله عليه و آله و سلم)، بودند؛ از اين جهت، حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف)، نيز بهترين نمونه کساني است که به صورت کامل در اين خصلت به حضرتش اقتدا نموده‌اند؛ به گونه‌اي که خود، مظهر صفت رحمة للعالمين گشته و گستره رحمت وي در عصر غيبت و به ويژه در زمانه ظهور، جهان شمول خواهد بود، چنانکه در زيارت آل‌ياسين، خطاب به ايشان مي‌خوانيم:«السلام عليک ايها... الرّحمةُ الواسعة».[4]
اگر او در زمانه غيبت و غربت، دستان پر مهر و آغوش گرمش همچون پدري دلسوز، براي همگان گسترده است، در هنگامه ظهور که اسباب و ابزار در اختيارش قرار خواهد گرفت، وسعت رحمتش چقدر خواهد بود؟
آن امام غائب از نظر، کسي است که «همچون رسول الله(صلي الله عليه و آله و سلم)، عمل خوهد نمود»[5] و با خُلق و خوي محمدي، چنان با جهانيان برخورد مي‌کند که به فرمايش حضرت رسول (صلي الله عليه و آله و سلم)، «مردم مثل زنبور‌هايي که پيرامون امير خود هستند گردا گرد او خواهند بود»[6] و اين شتاب مردم به سوي آن امام همام، خود، دليل وسعت مهرباني وي است. چنانکه در وصف او آمده:«المهديٌّ جوادٌ بالمالِ، رحيمٌ بِالمساکِينَ».[7]
در قسمتي از بيان نوراني امام رضا(عليه السلام) که درباره ويژگي‌هاي ممتاز امامان معصوم صادر شده چنين سخن رفته است که: «امام، ابري است بارنده؛ باراني است سرشار؛ آفتابي است فروزان و آسماني است سايه بخش. او زميني گسترده، چشمه و برکه‌اي جوشنده و باغي پر محصول است. امام، انيس، همراه، پدري مهربان، برادري دلسوز و همچون مادري است خوش سلوک با فرزند کوچکش؛ که در پيشامدهاي بد، پناهگاه بندگان خواهد بود».[8]
نتیجه:
اين بشارتها، نويدي است بر آنکه در روزي ـ که آن روز، دير نباشد ـ فرزند رسول اکر( صلي الله عليه و آله و سلم)، که هم نام اوست، وصف «رحمةللعالمين» وي را به تمام و کمال، بر سراسر جهان، گسترده خواهد کرد و عطر دل‌‌انگيز رحمت محمدي را به شامه همه عالميان خواهد رساند.
پی‌نوشت‌ها:
[1]. انبيا/7.
[2]. کافي، ج1، ص527.
[3]. احزاب/21.
[4]. بحار الانوار، ج53، ص171.
[5]. غيبت نعماني، ص230.
[6]. العدد القوية، ص90.
[7]. بشارة المصطفي، ص207.
[8]. کافي، ج2، ص123.
