مقدمه:
امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) اگر چه در پس پرده غيبت است، اما اراده وفرمانش در تمام جهان آفرینش و همه خلايق جاري ونافذ است. بنابراين بايد دستوراتش را شناخت، فرامینش را اطاعت كرد، و حاكميت او را گردن نهاد، و همين ها است كه زمينه ظهوراو را فراهم خواهد آورد. مگر نه اين است كه عهد الهي چيزي جز پرستش و بندگي خدا نيست؟ و اين عبادت و بندگي جز با اطاعتِ محضِ وليّ خدا تحقق پذير نيست.
محبت و دوستی همراه با اطاعت
بايد دانست، اطاعت از وليِ خدا، همانند اطاعت از پروردگار است؛ از اين رو وظیفه بسيار لازم و ضروري جوان نسبت به امام خود، پيروي و اطاعت از امام زمان(عليه‌السلام) است. محبت ورزيدن بدون پيروي، مانند شعار بدون عمل است كه صداقت در آن، جايي ندارد. خداوند متعال به پيامبرش مي‌فرمايد:
{قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمْ اللَّهُ} «بگو، اگر خدا را دوست مي‌داريد، از من پيروي كنيد، تا خدا شما را دوست بدارد».[1]
اميرمؤمنان(عليه‌السلام) در تفسير اين آيه مي‌فرمايد:
پيروي پيامبر(صلي الله عليه و آله وسلم) محبت خدا است.
ادعاي محبت به خالق هستي و خليفه او وقتي راست است كه شخص مدعي، پيرو اهل‌بيت(عليهم‌السلام) باشد. كسي كه ادعاي دوستي اولياي الهي را دارد، بايد عمل به خواسته آن‌ها سرلوحه اعمالش باشد و به هر اندازه در عمل با آن‌ها مخالفت داشته باشد، به همان ميزان از محبت او كاسته خواهد شد.
امام صادق(عليه‌السلام) مي‌فرمايد:
«مَا أحبَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ مَنْ عَصاهُ»؛
كسي كه خدا را معصيت و نافرماني مي‌كند، او را دوست ندارد.
سپس به اين شعر تمثيل كرد:
تَعْصِي الإلَهَ وَ أَنتُ تُظْهِرُ حُبَّهِ
هذَا مَحالٌ فِي الْفِعالِ بّديعٌ
لَوْ كانَ حُبُّكَ صادِقاً لأَطَعْتَهُ
إِنَّ الْمُحِبَّ لِمَنْ يُحِّبُّ مُطيعٌ[2]
خدا را نافرماني مي‌كني، آن‌گاه اظهار دوستي او مي‌نمايي.
اين از كارهاي ناممكن و شگفت‌آور است! اگر در دوستي او صادق بودي، پيروي اش مي‌كردي.
زيرا محبّ، فرمان بردار محبوب است.
جابر مي‌گويد: امام باقر(عليه‌السلام) به من فرمود:
آيا كسي كه ادعاي تشيّع مي‌كند، همين كه بگويد ما را دوست دارد، كافي است؟! سوگند به خدا شيعيان ما نيستند، مگر آنان كه تقوای الهی دارند و به امانتداري و زيادي ذكر خدا و روزه و نماز و نيكي به والدين و... شناخته مي‌شوند.
جابر عرض كردم: «اي فرزند رسول خدا! امروز كسي را به اين صفت نمي‌يابيم».
حضرت فرمود:
... آيا براي كسي كافي است بگويد: من علي (عليه‌السلام) را دوست دارم و ولايت او را مي‌پذيرم؛ ولي با وجود اين، در عمل كوتاهي مي‌كند؟! نه؛ چنين نيست. اگر بگويد: من رسول خدا(صلي الله عليه و آله وسلم) را دوست مي‌دارم ـ با اين‌كه رسول خدا(صلي الله عليه و آله وسلم) از علي(عليه‌السلام) برتر است ـ ولي روش او را دنبال نكند و به سنت او عمل ننمايد، دوستي او فايده‌اي براي او نخواهد داشت؛ پس، از خدا بترسيد و به آنچه پيش خدا است عمل كنيد.
بين خدا و هيچ كسي قرابت [قوم و خويشي] نيست. محبوب ترين بندگان، نزد خداي تعالي [گرامي‌ترين آن ها] پرهيزكارترين و فرمانبردارترين آن‌ها است. اي جابر! سوگند به خدا ! نمی توان به خدا تقرّب یافت، جز با اطاعت و پيروي. برائت كسي از آتش، با ما نيست و بر خداي تعالي براي كسي حجتي نيست. كسي كه مطيع خدا باشد، دوست ما و كسي كه از خدا سرپیچی کند، دشمن ماست. كسي جز با عمل و پاك‌دامني و پارسايي به دوستی ما نمي‌رسد.[3]
نتیجه:
بنابراين، عشق و عرفان به امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف)، اموری را مي‌طلبد. قطعاً امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) از جوانان انتظاراتي دارد كه توجه به اين انتظارات، زمينه‌ساز اطاعت از امام عصر(عجل الله تعالي فرجه الشريف) است.
پی‌نوشت‌ها:
[1]. آل عمران (3) آیه: 31.
[2]. البرهان فی تفسیر القرآن، السید هاشم البحرانی، ج 1، ص611.
[3]. بحارالانوار» طبع کمپانی، ترجمه علی یونسی، جلد ۱۵، کتاب الایمان، صفحه ۱۴۱.
