منظور نویسنده از موعودباوری و نو دینی این است که در هر دو دین اسلام و مسیحیت، عده ای با سوء استفاده از انتظار مردم برای ظهور منجی موعود و مسیحای منتظَر، دست به فرقه سازی زده اند و در این بین عوامل و دست آویزهای مختلفی مورد استفاده این افراد قرار گرفته است. این عوامل به پنج مورد تفکیک شده اند که از جمله آنها ادعای نیابت از منجی موعود، تاریخ پنداری برای ظهور و نیز ادعای کشف و مکاشفه از سوی مؤسس فرقه است. نویسنده کتاب به خوبی نقش مشترک این عوامل در ایجاد فرقه ها در اسلام و مسیحیت را مورد بررسی قرار داده است و بدین منظور سراغ فرقه های شیخیه، بابیه، بهائیت، قادیانیه و جنبش مهدی سودانی در اسلام و فرقه های مورمون ها، ادونتیست ها و شاهدان یهوه در مسیحیت رفته و به مقایسه این عوامل در بین فرقه های ذکر شده پرداخته است.
این کتاب از 5 فصل تشکیل شده است که فصل اول، کلیات است که مقدمه، روش‌شناسی و بررسی مفاهیم اساسی در این بخش مطرح می‌شود. فصل دوم، ادبیات و مبانی نظری موضوع است که معرفی اجمالی فرقه‌های موعودباور در آن تبیین می‌شود و در فصل سوم بررسی مقایسه‌ای و تفسیری نقش منجی‌باوری در پیدایش فرقه‌ها در اسلام و مسیحیت تبیین خواهد شد.
