اربعین باشکوه ترین جلوه ی عشق و ارادت؛ اربعین عاشقانه ترین تجلی دلبری و دلدادگی ،اربعین اعلام آمادگی عمومی برای پذیریش دولت حقه ی امام عصر علیه السلام، اربعین اعلام یاری امام منصور و منتقم، اربعین فرهنگی تمدن ساز است.
با زیارت اربعین به امام و مقتدای خویش می پیوندیم، زندگی و زنده شدن با امام حی و حاضر در اربعین، به امام رسیدن و تجدید عهد و میثاق کردن با او در زیارت اربعین، زمینه سازی حرکتی عظیم برای یاری خورشید عالم تاب گیتی در اربعین...
پیاده روی اربعین زیباترین و باشکوه ترین جلوه ی عشق و اردات به پیشگاه مقدس آقا اباعبدالله الحسین (علیه السلام) و اعلام یاری فرزندشان حضرت حجت بن الحسن العسکری است. کدامین زبان، کدامین قلم و کدامین تصویر یارای بیان، نوشتن و به تصویر کشیدن این عاشقانه ترین تجلی دلبری و دلدادگی است؛ هر چه گفته شود باز هم ناگفته ها بسیار است. [1]
پیاده روی اربعین پا نهادن در صراط مستقیم بندگیست؛ مسیری که همه، منیّت ها را زیر پا گذاشته و نفس را به بند کشیده اند. اینجاست که عقل و شعور، پا به عرصه وجود می گذارد، چرا که عشق بر قلب ها حکمفرماست؛ آنهم چه عشقی! عشقی پاک و زلال و مقدس، همان عشقی که معشقوقش اصل و منشأ حیات و زندگیست و هر آنجا که او یکه تاز عالم وجود باشد و حرف، حرف او باشد؛ همه تسلیم و محو تماشای اویند و دیگر مجالی برای جولان نفس نیست.
اینجاست که انسانیت پا به منصه ی ظهور می گذارد و هر آنجا که عقل و انسانیت باشد، همه اش خیر و خوبی است و فضائل انسانیت رخ می نمایاند.
گذشت، ایثار، احترام و رعایت حقوق همدیگر، رسیدگی به احوال دیگران، همدلی، اتحاد، کمک به همنوع، اخلاص، سخاوت، فداکاری، بذل و بخشش، غیرت، پاکی، حجب و حیا، امنیت، نماز اول وقت و ... و هر آنچه در فرهنگ امامت و اهل بیت (علیهم السلام) است را می توان مشاهده کرد. موکب داران و خادمان، چه عراقی، چه ایرانی و چه ملیت های دیگر، هر آن چه در توان دارند در طبق اخلاص گذاشته، بر سر این راه آورده اند تا پذیرای زوار اباعبدالله الحسین (علیه السلام) باشند.
اینجاست که متواضعانه، بدون هیچ تکبر و فخر فروشی پای پیاده و برخی هم بدون نعلین با پای برهنه در حرکتند، هر چه مسکین تر و خاکی تر بهتر.
اینجاست که فقیر و غنی در کنار هم، دکتر و مهندس و کارگر... همه با هم برادرانه و برابرانه درحرکتند؛ چرا که تمام توجهشان به سمت معشوقشان امام حسین علیه السلام است.
به جای لباس های الوان و رنگارنگ همه مشکی پوش و یک رنگ و یک صدا لبیک گویان در حرکتند؛ لبیک یا حسین (علیه السلام).
اینجاست که گروهی برای خدمت به زوار امام حسین (علیه السلام) خستگی ناپذیر شبانه روز در هر خدمتی چه تهیه و توزیع غذا، پخش آب و چای و شربت، خیاطی، پزشکی و دارو و درمان، برقراری امنیت مشغولند. عده ای هم تاول های پای زوار را درمان می کنند و پاها را ماساژ می دهند؛ همگی، این خدمت رسانی را به دیده ی منت پذیرایند.
و پیامشان این است اگر آن روز ظالمان با به شهادت رساندن امام حسین (علیه السلام ) و اسارت اطفال و خواهران آن مظلوم عالم، کمال بی رحمی، بی حرمتی و زخم زبان ها را به آنان روا داشتند؛ و با آنان با کعب نی، تازیانه، خاکستر و پرتاب سنگ پذیرایی کردند اما اینک ما آمده ایم که خستگی از زوار اباعبدالله الحسین بزداییم و از آنان با احترام و کمال افتخار پذیرایی کنیم.
چه زائران و چه موکب داران و خادمان همه و همه با اراده و اختیار خود عاشقانه پای در این راه نهاده اند.
در این راه همه مراقبند که نهایت ادب و احترام را به زوار داشته باشند که شاید در بین زوار، امام عصر (علیه السلام) باشد.
چه زیباست آنگاه که می بینی عده ای خاک پای زوار امام حسین (علیه السلام) را برای تبرک، توتیای چشم می کنند. واقعاً شور و شعف را می توان اینجا مشاهده کرد. باید اربعینی شد تا اینها را دید.
چه دیدنیست پیرزنی عراقی که با چشمانی کم سو و دستانی لرزان ظرفهایی از آب برای پذیرایی زوار حسینی آورده است؛ وای خدای من خانه اش آلونکی بیش نیست آنهم با شوهری بیمار. آخر او هم جزء خریداران یوسف است و بضاعتش همین ظرف های آب است.
مسیری پر از آرامش و امنیت. کدامین مسیر را می توان نشان داد که یک زن با آرامش، شبانه پیاده روی کند؛ با این اوضاع و احوالی که می بینیم و می شنویم؛ اما اینجا همه ی نگاه ها پاک است؛ همه با غیرت و باحیا هستند؛ فقط یک مسیر است که زن با امنیت کامل می تواند شبانه و به تنهایی از خانه بیرون رود؛ آنهم دولت امام عصر علیه السلام است.
جوان و پیر، زن و مرد، کودک و ناتوان، ضعیف و غنی همه و همه آمده اند. به جای مرکب های سواری، پیاده روی را برگزیده اند تا با کاروان اسرای کربلا ابراز همدردی کنند. تا بگویند یا زینب کبری (سلام الله علیها) ما نیز به تبعیت از شما که به پیروی از امام زمان خویش حضرت سجاد علیه السلام در این راه قدم نهادید و به زیارت حضرت سیدالشهدا (علیه السلام)آمدید ما هم رهپویان ولایتیم که با عین الیقین به حضور امام زمانمان، در مسیر اربعین قدم می گذاریم تا با زیارت اربابمان، به امام و مقتدای خویش بپیوندیم.
اربعینیان همه یک جهت و یک هدف، تنها و تنها در سوز و گداز مولا و مقتدایشان راه می پیمایند و به مقصدشان که رسیدن به امام است می اندیشند و هیچ دغدغه و دل مشغولی دیگری ندارند؛ فقط و فقط امامشان را می خواهند و بس.
اربعینیان آمده اند تا که بگویند یا زینب کبری (علیها سلام) مصیبتهای شما بسیار است، ما کجا و مصائبی که بر شما گذشت کجا؛ ولی این اندک پیاده روی را از ما به شایستگی قبول کن!
کاروان عشاق حسینی همچون رودخانه ای خروشان شبانه روز در حرکت است. عاشقان اباعبدالحسین علیه السلام منتظران امام عصر (علیه السلام) هستند که حضور خود را در اربعین به ثبت می رسانند و با صاحب عزا، ابراز همدردی می کنند و حرف دلشان این است که ای امام عصر (علیه السلام) ما را هم در غم خود شریک بدان! اگر آن روز نبودیم امام حسین (علیه السلام) را یاری کنیم امروز می خواهیم شما را یاری کنیم؛ ای امام منصور و منتقم، ما را در زمره ی یاران خویش و خون خواهان جد مظلومتان (امام حسین علیه السلام) قرار ده!
خلاصه اربعین مسیر بیداری است؛ بیداری امت اسلام و به پا خاستن برای حضور در هنگامه ی ظهور و قیام امام عصر (علیه السلام) تا آن زمان که « اشرقت الارض بنور ربها» [2]به طور کامل فراگیر شود. اربعین تمرینی برای اعلام آمادگی عمومی و پذیریش دولت حقه ی امام عصر (علیه السلام) است.
اربعین فرهنگی تمدن ساز است. تمدن ناب مهدوی که زنده و پویاست و سال به سال رو به رشد و گسترش می رود تا به ظهور امام عصر علیه السلام متصل شود ؛ اینجاست که بارقه های امید، در قلب های منتظران روشن تر از همیشه «و َنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ»[3]را نوید می دهد و اولین دعای زوار امام حسین علیه السلام در اربعین تعجیل در ظهور امام عصر علیه السلام است و همه ی قدم هایشان را نذر ظهور کرده اند. اربعین زندگی و زنده شدن با امام حی و حاضر است. اربعین به امام رسیدن و با او تجدید عهد و میثاق کردن، است.
به امید روزی که موانع جغرافیایی و مرزی و ... از سر راه عاشقان اباعبدالله الحسین برداشته شود؛ که این رفع موانع، قدمی در جهت زمینه سازی ظهور و آمادگی حرکتی عظیم برای یاری خورشید عالم تاب گیتی است در آن زمان که ندای «اناالمهدی» از کنار کعبه معظمه مرهم قلب های داغدار منتظران شود.
منابع:
[1].این نوشتار مستندی از مشاهدات نگارنده در اربعین سال 1441 ه. ق است.
[2].سوره زمر/ آیه 69
[3].سوره قصص/ آیه 5
نویسنده: حمیده بناوند
