مقدمه:
بشريت در انتظار روزگار رهائي است. در انتظار عطر دل انگيز ظهورش، که زندگي‌ها را بهاري کند و سرسبزي و طروات و نشاط را به انسان‌ها هديه دهد.ظهور مهدي موعود(علیه السلام)، برانگيخته شدن آخرين نور هدايت و ذخيره الهي براي هدفي بسيار بزرگ و به پايان رساندن راه نيمه تمام پيامبران و اولياي خداوند است. بر اساس روايات مربوط به ظهور، وضع جهان در آستانه ظهور، آکنده از ستم و بي‌عدالتي است و با آمدن حضرت مهدي(علیه السلام)، عدل و قسط در زمين پر مي‌شود و ستم‌ها و بي‌عدالتي‌ها از بين خواهد رفت. بديهي است که پيروزي حق بر باطل، تنها با کرامت و معجزه صورت نمي‌گيرد. بلکه علاوه بر رهبري و مديريتي معصوم و برنامه‌اي جامع و جهان شمول، ياراني بسيار کاردان و لايق و توانمند لازم است تا بتوان چنين تحول عظيم را در سطح جهان ايجاد کرد و به تعبير امام علي(علیه السلام) «اَفلَحَ مَن نَهَضَ بِجَناحٍ»پيروزمند کسي است که يار و ياور داشته باشد.
ياران و ياوران حضرت مهدي(علیه السلام) بازوان توانمند ايشان و مايه پيروزي نهضت جهاني ايشان هستند. اين جايگاه سبب شده تا پيشوايان معصوم (علیهم السلام) همواره اهميت حضور اين انسان‌ها را در آن قيام جهاني يادآور باشند. امام صادق(علیه السلام) مجموع عواملي را که سبب پيروزي حضرت مهدي (علیه السلام)مي‌شود در سه چيز دانسته است؛ به اين که خداي متعال او را با سه لشکر ياري مي‌فرمايد، فرشتگان، مومنان (ياران)، هراس
در اين نوشتار، به دنبال تبيين ويژگي‌هاي ياوران امام مهدي(علیه السلام) از منظر ادعيه و زيارات هستيم؛ کساني که در حرکت جهاني او، درخدمت او و اهداف والاي ايشان هستند.
در واقع اهداف اين مقاله عبارت است از:
الف: شناخت اين ويژگي ها، مي‌تواند مقياسي براي محک زدن خود و اهداف خودمان و همچنين مي‌تواند معياري براي فهم قابليت ما، در همراهي با حضرت و جهاد در رکاب او باشد.
ب: زمينه سازي براي ظهور است، به اين معنا که اگر در مردم، احساس نياز به امام شکل نگيرد، قدرش را نخواهند دانست و به راحتي او را تنها خواهند گذاشت؛ بلکه شايد عليه او شمشير بکشند.
سوالي كه در اين مقاله به دنبال پاسخگويي به آن هستيم اين است كه جايگاه و اوصاف ياران حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در ادعيه و زيارات چگونه ترسيم شده است؟
دعا از ماده «دعو» به اين معنا آمده است: «الرغبه الي الله تعالي فما عنده من الخير و الا بتهال اليه بالسوال» طبق اين تعريف دعا در لغت به معناي خواندن، فراخوان و دعوت است.
«زيارت» نيز از ماده «زأر» به معني «صوت الاسد» في صدره و از ماده «زور» به معني «زعيم القوم» بوده و از ماده «زير» به معني «الدن و الحب» آمده است و در فارسي به معني ديدار و زيارت اهل قبور است.
مرحوم ابن فهد حلي در تعريف دعا فرموده است: «الدعا طلب الادني للفعل من الاعلي علي جهة الخضوع و الاستكانة» بررسي آيات و روايات نشان مي‌دهد؛ دعا و زيارت، دانشي هماهنگ با آيات و روايات، به جهت انتقال معارف اهل بيت (علیهم السلام) و ارتباط با خدا مي‌باشد.
قبل از اينكه وارد بحث شويم توضيح مختصري درباره گروه ياران حضرت بيان مي‌شود.
کساني هستند که ستاد فرماندهي آن حضرت را برعهده دارند و تعدادشان سيصد و سيزده نفر مي‌باشد. احاديث فرواني در ستايش اين گروه از ياران حضرت مهدي(علیه السلام) وارد شده، و قرآن کريم هم از آنان به عنوان «امت معدوده» ياد مي‌کند.
از امام باقر و امام صادق (علیه السلام) در تاويل اين آيه « وَلَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَى أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ...»
نقل شده که فرمودند: «اُمَّة مَعدُودَة يعنِي عِدَّةً کَعِدَّةِ بَدرٍ قالَ يجمعُونَ لَهُ في ساعَة واحِدةٍ قزعاً کقزَعِ الخريفِ»؛ مراد از امت معدود، ياران مهدي(علیه السلام) در آخر زمانند، سيصد و سيزده تن به شمار افراد جنگ بدر، آنان، در ساعتي جمع مي‌شوند؛ مانند ابرهايی که در پاييز جمع مي‌گردند. همچنين امام صادق(علیه السلام) در وصف ياران خاص حضرت مهدي(علیه السلام) فرموده است: «مرداني که گويي قلب هايشان، مانند پاره‌هاي آهن است. هيچ چيز نمي‌تواند دل‌هاي آنان را درباره ي ذات خداوند گرفتار شک سازد. سخت تر از سنگ هستند. اگر بر کوه‌ها حمله کنند، آن‌ها را از هم خواهند پاشيد...»
پس از گرد آمدن ياران خاص حضرت و تشکيل ستاد فرماندهي در آغاز ظهور، نوبت به ياران عام آن حضرت مي‌رسد. آنان به طور سريع در مكه جمع شده، آماده ياري او مي‌شوند.شمار ياران عام حضرت در ابتدا افزون بر ده هزار نفر خواهند شد. وقتي اين حلقه کامل شد: حرکت و قيام، آغاز مي‌شود. چنان که امام صادق(علیه السلام) فرمودند: «مايخرُجُ اِلّا في اُولي قُوّةٍ وُ مايکُونُ اُولُو القُوّةِ اُقَلَّ مِن عَشرَةِ آلافٍ»؛ امام زمان(علیه السلام) خروج نمي‌کند، مگر همراه ياران نيرومند رشيد و اين ياران کمتر از ده هزار نفر نيستند. بدون ترديد بخشي از اين ياران، همان شيعيان واقعي آن حضرتند که در دوران غيبت به شايستگي به وظايف و تکاليف شرعي و ديني خود عمل کرده‌اند. در اين باره ابوبصير از امام صادق(علیه السلام) روايت مي‌کند:
امام در تفسير اين قول خداوند تعالي «يومَ يأتي بَعضُ آياتِ رَبِّکَ لاينفَعُ نَفسًا ايمانُها لَم تکُن آمَنَت مِن قَبلُ اَو کَسَبَت في ايمانِها خَيراً» فرمودند: يعني خروج قائم منتظر ما، (سپس فرمودند)اي ابا بصير! خوشا به حال شيعيان قائم ما، کساني که در غيبتش منتظر ظهور او هستند و در حال ظهورش نيز فرمانبردار اويند. آنان اولياي خدا هستند که نه خوفي بر آن هاست و نه اندوهگين مي‌شوند.
بعد از ذکر اين دو دسته از ياران به بيان ويژگي‌ها و اوصاف اين ياران مي‌پردازيم.
ويژگي‌هاي ياران حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف)
1- معرفت خداي متعال و اطاعت او
ياران حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در راس همه ويژگي‌ها و صفات، از مراتب بالاي معرفت الهي برخوردارند. اين باور، آن قدر با صلابت و استوار است که مرارت‌ها و مصائب دنيا در آن خللي ايجاد نمي‌کند و امواج سهمگين شبهات و سئوالات، لطمه‌اي به آن وارد نمي‌نماید.
فراز اول: در دعاي معرفت در زمان غيبت اينطور مي‌خوانيم: «اللهم عرفني نفسك، فانك ان لم تعرفني نفسك لم اعرف نبیك ...» بار خدايا، خودت را به من بشناسان، زيرا اگر خودت را به من نشناساني ،نبی تو را نمي‌شناسم...اين ويژگي بارز، با تعابير مختلفي در روايات نيز به آن اشاره شده است.
امام باقر و امام صادق ازامیرالمومنین امام علي(علیه السلام) در توصيف آنان مي‌فرمايند: «...رِجالٌ عَرَفُوا اللهَ حَقَّ مَعرَفتِهِ، وَهُم اَنصارُ المهدي في آخِرِ الزَّمان»مرداني که خدا را به حق شناخته‌اند، آن‌ها ياوران حضرت مهدي(علیه السلام) در آخر زمان هستند. در کلام نوراني ديگر از امام صادق(علیه السلام) آمده است که مي‌فرمايد: «رجال کانَّ قلوبهم زُبرُ الحديد لايشوُبها شکٌّ في ذاتِ الله اشدَّ من الحَجَر.آنان مرداني اند که گويا دل هايشان پاره‌هاي آهن است و از سنگ سخت ترند و هيچ ترديدي در ذات خداوند ندارند.
فراز دوم: در همين دعا در ادامه اينطور آمده است: «اللهم ثبتني علي دينك و استعملني بطاعتك» اي خدا، مرا بر دين خودت ثابت بدار، و مرا بر طاعت خويش به كارگير.
ياران حضرت(علیه السلام) آن چنان داراي بينش عميق نسبت به حق تعالي هستند که در راه اطاعت از فرامين الهي سر از پا نمي‌شناسند و از هيچ کوششي در اين راه دريغ نمي‌ورزند. پيامبر گرامي اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «مجدّون في طاعة الله». اصحاب المهدي (علیه السلام) در راه اطاعت خدا پرتلاش‌اند. و نهايتا آنان، از سرچشمه توحيد ناب، سيراب‌اند، حرم دل هايشان را بت‌هاي هواپرستي، مال دنيا و جاه و مقام نيالوده و در آن حريم امن، جز خداوند حضور ندارد و به شايستگي اعتقاد به وحدانيت خداي متعال دارند.امام علي(علیه السلام) مي‌فرمايد: «فهم الذين وحّدوا الله حق توحيده»؛ آنان به وحدانيت خداوند، آن چنان که حق وحدانيت اوست، اعتقاد دارند.
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند فرزند و عيال و خانمان را چه کند
ديوانه کني هر دو جهانش بخشي ديوانه تو هر دو جهان را چه کند
نتيجه اين بينش عميق، اطاعت محض از فرامين الهي است.
فراز سوم: در دعاي براي ظهور حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) مي‌خوانيم: و تَجعَلُنا فيها مِنَ الدُّعاةِ الي طاعَتِکَ والقادَةِ لي سبيلک.
خدايا! ما را در آن دولت «زمان ظهور حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف)» از فراخوانان به فرمانبرداريت و از رهبران راه خودت قرار بده.
ياران حضرت(علیه السلام) در مسير اطاعت پروردگار متعال، اطاعت از اولياي برگزيده الهي، خصوصا امام زمان(علیه السلام) را اطاعت از خدا مي‌دانند و اين امر مهم را با جان و دل مي‌پذيرند و با خداوند پيمان مي‌بندند.
فراز چهارم: در دعاي براي ظهور حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) که در روز سيزدهم ماه مبارک رمضان وارد شده است مي‌خوانيم: «اَدينُکَ يا رَبَّ بِطاعَتِهِم وَ وِلايتِهم،...راضياً غيرَ مُنکِرٍ وَلامُستَکبِرٍ» گردن مي‌نهم اي پروردگار جهان، به اطاعت و ولايت آنان...در حالي که راضي و خشنود هستم و انکار نمي‌کنم.
2- فناء در امام و آرمان‌هاي او (معرفت امام)
فراز اول: فابذل نفسي و مالي و ولدي و اهلي و جميع ما خوّلني ربّي بين يديک و التصرف بين امرک ونهيک (مولاي من!) جان، مال، فرزندان، خويشاوندان و هر آن چه را خداوند بر من ارزاني داشته، به پيش گاهت نثار مي‌کنم و همه را در اختيار امر و نهي تو مي‌گذارم.
قرآن کريم از نعمت‌هاي الهي فراوان ياد مي‌کند و آن‌ها را بي‌شمار مي‌داند: (وَاِن تَعُدُّوا نِعمَةَ اللهِ لاتُحصوها) (يعني: اگر نعمت‌هاي خدا را بشماريد، هرگز نمي‌توانيد آن‌ها را احصاء کنيد) بعضي از نعمت‌هاي بزرگ و پراهميت را از باب منت به بندگان عنايت مي‌کند از جمله اين نعمت‌ها ي بزرگ، بعثت انبياء و نصب امامان مي‌باشد.
قرآن کريم درباره ي بعثت انبياء مي‌فرمايد: «لَقَد مَنّ الله علي المُومنينَ اذ بَعثَ فيهم رسولاً» يعني: خدا بر مومنان منت نهاد «نعمت بزرگي بخشيد»، هنگامي که در ميان آن ها، پيامبري از خودشان برانگيخت و در جاي ديگر درباره نصب امامان مي‌فرمايد: «ونُريد اَن نَمُنَّ علي الذين استضعفوا في الارض ونَجعَلُهُم اَئمةً ونَجعَلُهم الوارثين» يعني «ما مي‌خواستيم بر مستضعفان زمين منت نهيم و آنان را پيشوايان و وارثان روي زمين قرار دهيم» در آيه نخست از نبوت با فعل ماضي سخن مي‌گويد: «...خدا منت نهاد» ؛زيرا نبوت تمام شدني است؛ هرچند اصل دين ماندني است- ؛ اما در آيه ي دوم درباره امامت، فعل مضارع به کار مي‌برد که تدريج و استمرار را مي‌فهماند ؛گويا مي‌فرمايد «ما هماره براي مردم امامان معصوم نصب مي‌کنيم و مستضعفان زمين را به امامت مي‌رسانيم» فعل مضارع، نشان مي‌دهد که هرگز زمين بي‌امام نيست و تا بشر و جوامع انساني در زمين هستند، به پيشوايان معصوم نياز دارند. بر اين اساس، ياران امام مهدي(علیه السلام) قدر اين نعمت بزرگ و عظيم الهي را مي‌دانند، امام خود را شناخته و اعتقاد به امامت او دارند، اعتقادي که در عمق جانشان جاي گرفته است. اين معرفت و شناخت نسبت به امام مهدي(علیه السلام) از سوي يارانش، شناخت شناسنامه‌اي و دانستن نام و نشان او، و دانستن نام پدر و مادر و زمان تولد او نيست بلکه معرفت به «حق ولايت» است، وقتي ولیّ حق را شناختند همه هستي، جان و مال و فرزندان و خويشاوندان را فداي او و هدف والاي او مي‌کنند و اين همان درسي است که ازمکتب امام صادق(علیه السلام) و دیگرائمه معصومين (علیهم السلام) آموختند؛ آن جا که امام صادق(علیه السلام) فرمودند: «اما انّي لو أدرکت ذلک لأبقيت نفسي لصاحب هذا الامر»؛ آگاه باشيد که اگر من در آن زمان حضور داشتم، وجودم را وقف صاحب اين امر مي‌کردم.
فراز دوم: در جائي ديگر، از وجود مبارک امام حسن عسکري(علیه السلام) در وصف ياران امام مهدي(علیه السلام) وارد شده است که فرمودند: «الذين سَلَوا عن الاهل و الاولاد و جَفَوا الوطن و عَطَّلوا الوثير من المهاد...»يعني آنان (ياران امام مهدي(علیه السلام)) کساني هستند که از خانواده و فرزندان دست کشيده و وطن را ترک کردند و از بستر و خواب آرام گذشتند...
فراز سوم: در دعاي دوران غيبت به روايت ديگر از امام رضا (علیه السلام) به اين صفت اشاره شده است: «اللهم و شركاؤُهُ في أمرِهِ، وَ مُعاونُوهُ علي طاعتك، الذين جعلتهم حصِنَهُ و سلاحه و مفزعه و اُنسَهُ، ... قَد رفضوا تجاراتِهم، اَضَرّوا بمعایشهم، وَ فُقِدُوا في انديتهم بغير غيبةٍ عن مصرهم، و حالفوا البعيد ممن عاضَدهُم علي امرهم و خالفوا القريب ممن صدّ عن وجهتِهم، و ائتَلَفوا بَعْدَ التدابُرِ و التقاطع في دهرهم، و قطعوُا الاسباب المتصلة بعاجل حُطام مِنَ الدنيا.
ترجمه: خدايا؛ آنان كه در امر او شريك‌اند، و بر طاعت تو مددكاران اويند؛ كساني كه دژ، اسلحه، پناهگاه و مايه انس او قرارشان دادي؛ آن‌هايي كه تجارت را كنار گذاشتند و به معيشت‌های خودشان ضرر زدند؛ و بدون اين كه از شهرهای خود خارج شوند، به عزلت و گوشه‌نشيني افتادند؛ و با هر كس كه در كارها ياري‌شان نمايد پيمان بستند؛ گرچه نسبتي دور با آن‌ها داشتند، و با نزدیکانی كه آن‌ها را از مقصودشان باز بدارند، مخالفت ورزيدند؛ بعد از جدايي‌ها گرد هم آمدند و اسباب به هم پيوسته دنيوي را كه وسيله بهره بردن اندك از دنيا بود، قطع نمودند.
3- اطاعت از امام مهدي(علیه السلام)
فراز اول: در دعاي زمان غيبت از امام رضا (علیه السلام) آمده است: وقَوِّنا عَلي طاعَتِهِ، و ثَبِّتنا علي مُشايعَته، وَامنُن عَلَينا بِمُتابَعَتِهِ وَاجعَلنا في حِزبِهِ القَوّامينَ بِاَمرِه. «بارخدايا!» ما را بر اطاعتش قوي گردان، و بر پيرويش ثابت قدم بدار، و با نعمت پيرويش، بر ما منت بگذار، و ما را در سپاه او قرار ده که اجرا کننده فرمان اويند. طبق روايات، ياران حضرت مهدي(علیه السلام) در برابر حضرت مطيع محض فرامين ايشان هستند و تمام تلاششان اين است که اوامر امامشان را اجرا کنند. ياران حضرت مهدي(علیه السلام) او را، محور، قله و چشم انداز تمام حرکت‌ها وجهت گيري‌هاي خود مي‌دانند و در عصر‌هاي مختلف، در برابر قرائت امام(علیه السلام)، از خود، قرائتي جدا ندارند. و به دلالت او و با انگشت اشاره ي او حرکت مي‌کنند.
امام صادق(علیه السلام) مي‌فرمايد: «وَهُم اَطوَعُ مِنَ الأمَةِ لِسَيدِها»، يعني اطاعت آنان از امام، از فرمان برداري کنيز در برابر مولايش بيشتر است.
فراز دوم: در دعاي ديگر آمده است: وقَوِّنا عَلي طاعَتِهِ، و ثِّبتنا عَلي مُتابَعَتِهِ، «بارخدايا!» ما را بر اطاعت و فرمان برداري از او نيرو بخش، و بر پيرويش ثابت دار.
فراز سوم: در دعاي شريف عهد از امام صادق(علیه السلام) به اين ويژگي اشاره شده است و از خداوند متعال درخواست مي‌شود. «وَالمُمتثلين لِأوامِرِه، والمحامين عنه والسابقين الي ارادتِهِ» يعني خداوندا! مرا جزو دسته‌اي که دستورات او را بدون کم و زياد انجام مي‌دهند، و جزو حمايت کنندگانش و پيشي گيرندگان براي انجام امور مورد اراده ی او قرار ده.
فراز چهارم: در دعاي ديگر که براي ظهور حضرت مهدي(علیه السلام) در ظهر روز عاشورا، از امام صادق(علیه السلام) خطاب به يکي از يارانش وارد شده فرمودند: «وَ اَن تَجعَلَني مِمَّن يُدعَي فَيجيبُ الي طاعَتِهِم». يعني خدايا مرا از کساني قرار ده که براي فرمان برداري و«اطاعت» ايشان خوانده مي‌شوند پس اجابت می کنند.
فراز پنجم: در دعاي روز سوم ماه شعبان آمده است «وَاجعَلنا مِمَّن يسَلِّمُ لِأمرِهِ» خدايا ما را از کساني قرار ده که در برابر امر او تسليم هستند.
فراز ششم: در دعاي بعد از نماز صبح آمده است، «فقلتَ (صفا کانهم بنیان مرصوص) علي طاعَتِکَ و طاعَةِ رَسُولِکَ وآلِهِ عليهم السلام اللّهُمَّ هذِهِ بَيعَةٌ لَهُ في عُنُقي الي يومِ القيامةِ». و گفتی (صف بسته اند گویی اینان بنیانی آهنین هستند) در فرمان برداري تو (اي خدا) و رسولت و آل او – که بر ايشان درود باد- خداوندا، اين بيعتي است براي او در گردنم تا روز قيامت.
فراز هفتم: در دعاي ديدار امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) مروي از امام صادق(علیه السلام) ، آمده است. «والمُمتَثِلينَ لِأوامرِهِ و نواهيه في اَيامِهِ» خداوندا؛ مرا از آنان که دستورات و نهي هايش را در دوران حکومتش فرمان (اطاعت) مي‌برند قرار بده.
فراز هشتم: در دعاي براي ظهور حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در روز سيزدهم ماه مبارک رمضان چنين آمده است: «اَدينُکَ يا رَبِّ بِطاعَتِهِم وَ وِلايتِهِم، وَ بالتَّسليمِ بِما فَضَّلتَهُم، راضياً غيرَ مُنکِرٍ ولامُستَکبِرٍ» گردن مي‌نهم اي پروردگار جهان، به اطاعت و ولايت آنان وتسليم شدن نسبت به آن چه فضيلت و برتري داده‌اي ايشان را، در حالي که راضي و خشنود هستم وانکار نمي‌کنم.
فراز نهم: در دعاي ديگر در روز سيزدهم ماه مبارک رمضان، قريب به عبارت قبل آمده است. «اَدينُکَ يا رَبِّ بطاعَتِهِم وَ وِلايتِهِم، والتَّسليم لِفَرضِهِم» بار خدايا! من با اطاعت از «ائمه اطهار» و قبول ولايتشان و تسليم شدن در برابر اوامر و نواهي ايشان، تو را پرستش مي‌کنم.»
فراز دهم: در دعا براي ظهور حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در روز هيجدهم ماه مبارک رمضان مي‌خوانيم «وَقَوِّنا عَلي مُتابَعَتِهِ وأداءِ حَقَّهِ»، «خدايا! ما را قدرت بده تا از آن حضرت پيروي (اطاعت) کنيم،و حقش را ادا کنيم»
فراز يازدهم: در دعاي ديگر، براي ظهور آن حضرت(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در شب بيست و سوم ماه مبارک رمضان چنين آمده است «وَتَجعَلُنا فيها مِنَ الدُّعاهِ الي طاعَتِکَ، والقادَةِ الي سَبيلِکَ» خداوندا! ما را در آن دولت ،از فراخوانان به اطاعت خودت و رهبراني به سوي راهت قرار دهي. چنانكه راه ورود به مسير اطاعت خداي متعال، اطاعت از وليّ خدا خواهد بود. همان گونه که در دعاي شريف معرفت در زمان غيبت چنين مي‌خوانيم، «اللّهُمَّ عَرِّفني حُجَّتُکَ، فَانَّک اِن لَم تُعَرِّفني حُجَّتُکَ ضَلَلتُ عَن ديني»خدايا حجتت را به من بشناسان، زيرا اگر حجتت را به من نشناساني نسبت به دينم گمراه مي‌گردم. واضح است که شناخت و معرفت حجت خدا، سبب شناخت و معرفت خداي متعال مي‌شود و اطاعت از حجت خدا همان اطاعت خداوند باري تعالي است.
فراز دوازدهم: در دعا در زمان غيبت حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) آمده است. «و قَوِّنا عَلي طاعَتِهِ، و ثَبِّتنا علي مُشايعَته، وَامنُن عَلَينا بِمُتابَعَتِهِ وَاجعَلنا في حِزبِه القَوّامينَ باَمرِهِ»خداوندا! ما را بر اطاعتش قوي گردان، و بر پيرويش ثابت قدم بدار، و با نعمت پيرويش بر ما منّت بگذار و ما را در سپاه او قرار ده که اجرا کننده فرمان اويند.»
فراز سيزدهم: در دعاي معرفت در زمان غيبت نيز چنين مي‌خوانيم. «وثَبِّتني علي طاعَةِ وَلي اَمرِک» و در فرمان برداري از صاحب فرمانت استوارم ساز، پر واضح است که در مسير عشق به امام معصوم(علیه السلام)، دلبند بودن صرف ،کفايت نمي‌کند بلکه بايد پايبند به فرامين امام(علیه السلام) بود و اين، راز عبوديت الهي است.
عشق بازي کار هر شياد نيست اين شکار دام هر صياد نيست.
ياران حضرت مهدي(علیه السلام) شيفته لقاي الهي و عاشق شهادت‌اند. شهادت منزلتي است بسيار بزرگ که معدودي از امت اسلام، به آن راه مي‌يابند. با نگاهي به تاريخ اسلام مي‌بينيم تعدادي از اين شهيدان در حضور پيامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه (علیهم السلام) به شهادت رسيده‌اند. روشن است که شهادت در کنار امام(علیه السلام) با ديگر صحنه‌ها تفاوتي آشکارا دارد. بالاترين توفيق، درک فيض شهادت در رکاب حضرت ولي عصر(علیه السلام) است، چرا که در حضور آن حضرت همه انگاره‌ها رخت بر بسته و چشمه زلال حقيقت خود را آشکار مي‌سازد. در ديدگاه قرآن، شهيدان داراي حياتي حقيقي و جاودانه‌اند. «بَل اَحياءٌ عند رَبِّهِم يُرزَقُون» بلکه شهيدان زنده اند و در نزد پروردگارشان روزي مي‌خورند»
در زيارات امام حسين(علیه السلام) مي‌خوانيم: «يا لَيتَني کُنتُ مَعَکُم فَاَفُوزَ فَوزاً عَظيما» کاش من با شما بودم و در کنار شما به رستگاري بزرگ (شهادت) مي‌رسيدم!
پس شهادت، فيض بسيار بزرگي است. اما بزرگتر از آن اين که، اين فيض در محضر امام زمان(علیه السلام) صورت پذيرد.
فراز اول: ياران حضرت از خداوند توفيق شهادت و جان نثاري در راهش به همراه وليّش را مسئلت مي‌کنند «و قتلا في سبيلک مع وليک فوفّق لنا». بارخدايا به ما توفيق کشته شدن در راهت همراه با وليت را عنايت فرما.
فراز دوم:در دعاي ديدار امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) که از امام صادق(علیه السلام) وارد شده است: «و المستشهدين بين يديه» «بارخدايا! مرا از شهادت جويان در رکابش قرار بده»
فراز سوم: در دعاي بعد از نماز صبح آمده است. «واجعلني من المستشهدين بين يديه»، «خدايا مرا از شهادت طلبان در پيشگاه و رکاب او قرار بده»
فراز چهارم: در دعاي شريف عهد که از امام صادق(علیه السلام) وارد شده است: «والسابقين الي ارادته و المستشهدين بين يديه» «بار خدايا! مرا از پيشي گيرندگان براي انجام امور مورد اراده او و شهادت طلبان در پيش روي او قرار بده.»
امام صادق(علیه السلام) درباره ياران حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) مي‌فرمايد: «يدعون بالشهادة ويتمنّون ان يُقتلوا في سبيل الله»؛ براي شهادت دعا مي‌کنند و آرزوي کشته شدن در راه خدا را دارند.
فرازي در دعاي قنوت امام حسن عسكري (علیه السلام) در اين زمينه آمده است: «اللُّهمَّ و املاء بهم كل افقِ من الآفاق و قطرٍ من الاقطار، قسطاً و عدلاً و مرحمة و فضلاً». بارالها! به وسيله ايشان (ياران مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشریف)) تمام افق‌هاي هستي و تمام گوشه‌ها و اقطار جهان را پر از داد و عدل و مهرباني و احسان خود گردان.در اين زمينه با نگاه به روايات وارده در رابطه با عصر ظهور وليّ عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) وسيره عملي آن حضرت در مي‌يابيم ؛ از مهم ترين اموري که در حکومت جهاني حضرت بر آن تاکيد شده است بحث فراگير شدن عدالت در زمين مي‌باشد. در همين زمينه امام صادق(علیه السلام) مي‌فرمايند: «يملاءُ الارض قسطاً و عدلاً کما ملئت ظلماً وجورا»؛ زمين را پر از عدل و داد خواهد کرد، هم چنان که پر از ظلم و بيداد شده است.
اميرالمومنين علي(علیه السلام) در اين رابطه مي‌فرمايد: «فيُريکم کيف عدل السيرة» پس (مهدي(علیه السلام)) به شما نشان خواهد داد که روش عادلانه (در حکومت) چگونه است.
پر واضح است که ياران حضرت نيز اين سيره عدالت خواهي را همانند امام خود پياده مي‌کنند، حضرت مهدي(علیه السلام) با کارگزارانش پيمان نامه عدالت را امضاء مي‌کنند، اين پيمان نامه همان دستورالعمل‌هاي اجرايي عدالت در گسترده گيتي است. امام، شاخص‌های کلي عدالت را به صورت مدوّن در اختيار هر يک از نمايندگان خود مي‌گذارد و هنگام اعزام آنان به اقصي نقاط جهان از آنان پيمان اکيد مي‌گيرد که بدان عمل کنند.
امام باقر(علیه السلام) مي‌فرمايد: حضرت مهدي (علیه السلام) هنگام اعزام نمايندگان خويش مي‌فرمايد: «عهدُکَ في کَفِّک فاذا وَرَدَ عليک امرٌ لاتَفهَمُهُ و لاتَعرِف القضاءَ فيه فانظر الي کفّکَ واعمل بما فيها» دستورالعمل تو در دستت مي‌باشد اگر امري برايت پيش آمد که آن را درک نمي‌کني و يا نمي‌داني چگونه در آن داوري کني، به کف دستت نگاه کن و به آن چه در آن است عمل نما.
امام کاظم(علیه السلام) در تفسير آيه شريفه «يُحي الارضَ بعد موتها» فرمودند: نه اين که خداوند زمين را با باران زنده کند، بلکه مرداني را بر مي‌انگيزد تا عدالت را زنده کنند و زمين در پرتو آن عدالت زنده مي‌شود.اگر ياران امام مهدي(علیه السلام) خود عادل نباشند ،چگونه خواهند توانست عدالت را در جهان برقرار کند.
ذات نايافته از هستي بخش کي تواند که شود هستي بخش
6- نصرت و ياري حضرت(علیه السلام):
از وظائف مومنان، نصرت و ياري کردن آن حضرت مي‌باشد که همان نصرت خداوند متعال است. ياري کردن امام عصر(علیه السلام)، اين است که مومن نسبت به آن چه خواست آن حضرت است، اقدام نمايد. نصرت در زمان غيبت به آن است که مومن خودسازي کند و در حق آن حضرت و شيعيان او دعا نموده، مناقب و فضايل آن حضرت را بيان نمايد. امّا نصرت در زمان ظهور، با جهاد کردن در کنار امام(علیه السلام) و صبر در برابر سختي‌ها و بذل مال و جان به دست مي‌آيد. دفاع از امام(علیه السلام) و صيانت از دين او و سنت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نوعي ياري کردن آن حضرت است. در وجود حضرت ،اموري جمع شده که هر کدام از آن‌ها موجب اهتمام ورزيدن در نصرت و ياري آن جناب است، زيرا که ياري نمودن او، ياري کردن مظلوم، نصرت غريب، و ياري عالم، و کمک به ذي القربي، و نصرت ولي نعمت، و ياري نمودن واسطه نعمت و نصرت کسي است که خداوند او را ياري مي‌کند، و نصرت کريم، شريف، طريد، خونخواه و مهجور است.در دعاها و زيارات وارده از ائمه معصومين (علیهم السلام) مي‌بينيم که خواسته اند انسان از خداي تعالي طلب کند که وي را از ياري کنندگان حضرت و پيکارگران در رکاب آن بزرگوار قرار دهد.
فراز اول: در زيارت حضرت صاحب الامر(علیه السلام) چنين آمده است: «واجعلَني اللّهُمَّ مِن انصارِهِ، واعوانه واتباعِهِ و شيعتِهِ» خدايا مرا از ياران و کمک کنندگان و پيروان و شيعيان او قرار ده.
فراز دوم: در ادامه زيارت حضرت صاحب الامر(علیه السلام) مي‌خوانيم: «اللهم کما جَعَلتَ قلبي بذِکرِه معموراً، فاجعَل سِلاحي بنُصرتِهِ مشهوراً، و اِن حالَ بَيني و بَين لقائِهِ الموتُ الذي جعلتَهُ علي عبادکَ حتماً، و اَقدَرتَ به علي خليقتک رَغماً، فانبَعثني عندَ خُرُوجِهِ ظاهرا من حُفرتي، مُؤتزرًا کفَني، حَتّي اُجاهِدَ بينَ يدَيهِ في الصّفِ الذي اثنَيتَ علي اهلِه ِفي کتابِک». پروردگارا، همان گونه که قلبم را با ياد او آباد فرمودي، سلاح مرا نيز به ياري وي آماده قرار ده و اگر بين من و ديدار او مرگ حائل گرديد- آن مرگي که آن را بر بندگانت حتمي و برهمه ي مخلوقاتت قطعي قرار داده اي- مرا به هنگام خروج او کفن پوشيده از قبرم بيرون آور تا در پيشگاه او و به همراه آن صف- که اهل آن را تو ثنا گفته‌اي و در کتابت آنان را ستوده‌اي که «آنان همانند بنائي مستحکم و استوارند» پيکار نمايم.
فراز سوم: در دعاي قنوت نماز جمعه براي ظهور آن بزرگوار چنين آمده است. که پسر مقاتل روايت نموده که امام رضا(علیه السلام) فرمودند: در قنوت نماز جمعه چه مي‌گوييد و چه دعا مي‌کنيد؟ گفتم همان دعاهايي که مردم مي‌خوانند. فرمود: آن طور که آن‌ها دعا مي‌کنند، دعا مکن، بلکه بگو: اللهم...و أذَن لَهُ في جهادِ عدوِّکَ وَعَدِّوهِ، واجعَلني مِن انصارِهِ، انک علي کل شئ قدير. بار الها...به او اجازه بده تا با دشمن تو و دشمن خودش به نبرد برخيزد و مرا نيز از ياران آن حضرت قرار ده، همانا، تو بر هر چيزي توانا هستي.
فراز چهارم: در دعاي ديدار امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) از امام صادق(علیه السلام) روايت شده است که فرمودند: هر کس بعد از نماز واجب اين دعا را بخواند، همانا او حضرت حجت(علیه السلام) را در بيداري يا خواب مي‌بيند، در قسمتي از دعا مي‌خوانيم. «اللهم اجعلني من انصاره و نصّاره الذابين عنه» خداوندا مرا از يارانش و جان نثاراني که از او دفاع مي‌کنند قرار بده.
فراز پنجم: در دعاي بعد از نماز صبح اين طور بيان شده است:فصَلِّ علي مولای و سيدي صاحب الزمانِ، واجعَلني من انصارِهِ و اشياعِهِ، و الذّابينَ عنهپس بر مولايم و آقايم صاحب الزمان درود فرست و مرا از ياوران و پيروان و مدافعانش قرار بده.
فراز ششم: در دعاي شب نيمه شعبان اين طور آمده است.«وَاَدرِک بنا ايامَهُ و ظُهُورَهُ وقيامَهُ، واجعلنا من انصاره و اقرِن ثارنا بثارِهِ، واکتبنا في اعوانِهِ و خلصائِهِ». وما را موفق به درک روزگار و دوران ظهور و قيامش بگردان، وما را از ياران آن حضرت قرار بده، وخونخواهي ما را به خونخواهي او پيوسته گردان،و ما را در گروه ياران و مخلصان بي‌آلايشش بنويس.
فراز هفتم: در دعاي روز سيزدهم ماه مبارک رمضان مي‌خوانيم: «واجعلنا مِن الطالبين رضاک بمُناصَحَتِهِ، حتّي تَحشُرنا يوم القيامَة في اعوانه و انصارِهِ و معونَةِ سُلطانِهِ». خدايا ما را از جويندگان رضايت خودت با خيرخواهي براي آن حضرت قرار بده، تا اين که ما را روز قيامت در زمره کمک رسانان و ياران و مددکاران حکومتش محشور فرمايي.
فراز هشتم: در دعاي معرفت در زمان غيبت چنين مي‌خوانيم: «و قوِّنا علي طاعَتِهِ و ثبِّتنا عَلي مُتابَعَتِهِ، واجعلنا في حزبِهِ و اعوانِهِ وانصارِه». خدايا ما را بر اطاعت و فرمان برداري از او نيرو بخش و بر پيرويش ثابت بدار، و ما را در گروه او و ياران و ياورانش قرار بده.
فراز نهم: در صلوات بر امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) مي‌خوانيم: «واجعلني اللّهم من انصاره و اعوانه واتباعه و شيعته» خدايا مرا جزو ياران و کمک رسانان به آن عزيز، و تابعان و پيروان آن بزرگوار قرار بده.
فراز دهم: دعاي عهد امام زمان(علیه السلام) مي‌باشد، دعايي که از امام صادق(علیه السلام) روايت شده که فرمودند: کسي که چهل صبحگاه اين دعا (عهد) را بخواند از ياران قائم ما خواهد بود واگر از دنيا برود، خداوند او را از قبر بيرون خواهد آورد و به او در عوض هر کلمه هزار حسنه مي‌دهد و هزار گناه از او محو مي‌کند
در قسمتي از اين دعا مي‌خوانيم: «اللهم اجعلني من انصاره و اعوانه والذابين عنه و المسارعين اليه في قضاء حوائجه والممتثلين لاوامره والمحامين عنه و السابقين الي ارادته والمستشهدين بين يديه.» بار خدايا! مرا از ياوران و از کمک کنندگان به او و از مدافعان وي و سرعت گيرندگان در انجام خواسته‌هاي او و از حاميان وي و سبقت گيرندگان به خواسته هايش و شهيد شوندگان در رکابش قرار بده.
ياور حضرت آن چنان داراي بينش عميق است که حتي مرگ را مانع رسيدن به خواسته هايش نمي‌داند و با اعتقاد به رجعت که از عقايد مسلّم شيعه است از خداي متعال طلب حضور و ياري حضرت در زمان ظهور مي‌کند.«اللهم ان حال بيني و بينه الموت الذي جعلته علي عبادک حتماً مقضياً فأخرجني من قبري مُؤتزراً کفني شاهراً سيفي، مجرِّدًا قناتي ملبِّيا دعوَة الداعي في الحاضر و البادي»
بار خدايا! اگر بين من و امام زمان(علیه السلام) مرگي که آن را بر بندگانت حتمي و واقع شدني قرار داده اي، فاصله انداخت، مرا از قبرم خارج کن؛ در حالي که کفن بر دوش گرفته، شمشير آخته و نيزه خود را آماده کرده ام و پاسخ دهنده ي دعوت کننده باشم در حضر و سفر.
ترديدي نيست که هيچ چيز به اندازه ظهور حضرت و نگاه منتظران واقعي اش به او، دل‌ها را شفا و آلام را پايان نخواهد داد. البته اگر پيش از ظهور نيز توفيقي براي کسي حاصل گردد، فرخنده و با برکت خواهد بود. وانگهي اين توفيق تنها شامل معدود افرادي خواهد شد که از هر رياکاري و دكان‌داري به دور و از خلق مستورند.
اهم حوائج دوستان و آخرين آرزوي مشتاقان، و نهايت خواسته عارفان است که بيشترين دعاهاي آنان و مهم ترين حوائج ايشان پيرامون مساله تعجيل در وصال (ديدار) امام زمان حجة بن الحسن(عجل الله تعالی فرجه الشریف) دور مي‌زند چه خوش گفته اند:
فؤادِي وَ طَرفي ياسَفانِ عليکُمُ وعندَکُم روحي و ذِکرُکم عندي
ولَستُ الذّ العيش حَتّي ازاکُمُ ولو کنتُ في الفِردَوسِ او جنة الخُلدِ
دل و ديده ام بر شما اسفبار است، و جان و دلم پيش شما و ياد شما نزد من است.
من از زندگي لذت نمي‌برم تا اين که شما را ببينم، هر چند که در فردوس يا بهشت جاودان باشم.
فراز اول: در دعاي ديدار امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) که از امام صادق(علیه السلام) وارد شده است، در بخشي از دعا مي‌خوانيم: «اللّهُمَّ ارِنِي الطَّلعَةَ الرَّشيدَةَ و الغُرَّةَ الحميدَة، واکحُل بَصَري بنظرةٍ منّي اليه» خداوندا به من طلعت راه گشا و چهره ستوده شده را نشان بده، و با نگاهي از من به سوي او چشمم را سرمه کن.
فراز دوم: در دعاي معرفت در زمان غيبت آمده است: «اللّهم انّي اسألك أن تُريَني وليّ امرك ظاهراً نافذ الامر ... و اجعلنا ممن تقرّ عينه برويته»؛ بارخدايا؛ از تو مي‌خواهم كه جمال صاحب امرت را آشكارا به من بنماياني در حالي كه امرش در عالم، نافذ است، … و ما را از كساني قرار ده كه با ديدن جمالش، چشمشان روشن می گردد.
فراز سوم: در دعاي عهد وارده از امام صادق(علیه السلام) شبيه به فراز اول، عبارتي وجود دارد که اين چنين بيان شده است: «اللهم ارني الطَّلعة الرشيدةَ والغرَّةَ الحَميدَة،واکحُل ناظري بنظرةٍ مني اليه» بار خدايا، آن رخسار زيبا، و روي نوراني و دوست داشتني را به من نشان بده و سرمه ديده ام را، نگاهي بر آن عزيز قرار ده.
فراز چهارم: در دعاي ندبه، وارده از امام صادق(علیه السلام) آمده است: «عزيزٌ عَلَيّ اَن اَرَي الخَلقَ وَ لاتَري» بسيار بر من سخت است که همه را مي‌بينم و تو ديده نمي‌شوي.
اين عبارت حاکي از عمق حزن و اندوه شيفتگان، بالأخص ياران حضرت در فراق حضرت مي‌باشد.
در فراز ديگر از همين دعاي ندبه اين طور مي‌خوانيم: «متي نُغاديکَ وَ نُرا وِحکَ فَنُقِرَّ عَينا، متي ترانا و نَراکَ»
کي مي‌شود که با تو صبح و شام کنيم و چشممان روشن گردد؟ کي رسد آن وقت که تو ما را ببيني و ما تو را ؟
چه خوش است صوت قرآن زتو دلربا شنيدن به رخت نظاره کردن سخن خدا شنيدن
8- اعتقاد راسخ به فرهنگ مهدويت.
ياران و عاشقان حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) معتقدند که سر انجام، اداره ي امور جهان در دست باکفايت صالح ترين افراد بشر قرار خواهد گرفت و او جهان را از تاريکي فقر، جهل و ظلم رهايي مي‌بخشد و حکومت واحد جهاني را براساس عدالت استوار مي‌سازد. روايات نقل شده درباره ي حضرت مهدي(علیه السلام) و بحث از نوّاب خاص آن حضرت که در طول هفتاد سال، واسطه ميان شيعيان و حضرت بوده‌اند، اين اعتقاد را از محدوده ي «ذهن» به دنياي «واقعيات» مي‌آورد. يعني او يک حقيقت فرضي و خيالي و اسطوره‌اي نيست بلکه يک موجود واقعي است. بنابراين موضوع مهدي، نه انديشه چشم به راه نشستن کسي است که بايد زاده شود و نه پيشگويي است که بايد در انتظار مصداقش ماند. بلکه واقعيت استوار و فرد مشخصي است که در ميان ما زندگي مي‌کند،و ما را مي‌بيند. احاديث و نيز تاريخ غيبت صغري، اين باور را در جان ما زنده مي‌کند که مصداق آن مصلح و مهدي منتظر، کسي جز«مهدي(علیه السلام)» امام دوازدهم شيعيان و فرزند امام حسن عسکري(علیه السلام) نيست، که وجودش به تجربه ي تاريخي ثابت شده است.
آيت الله محمد باقر صدر(ره) مي‌نويسد: اعتقاد به مهدي(علیه السلام)، به عنوان يک قائد منتظر که جهان را به يک صورت برتر متحول مي‌سازد، از اخبار پيامبراکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) عموما واز احاديث ائمه اهل البيت(علیهم السلام) خصوصا، سرچشمه گرفته است، و در نصوص بسياري مورد تاکيد واقع شده به طوري که اصلا مطلب، قابل ترديد نيست. در مجموع اخبار و احاديثي که در مورد امامت حضرت مهدي(علیه السلام) و غيبت و ظهور و اصلاح آينده جهان و خصوصيات شخصي او از طريق شيعه و سني وارد شده است، حدود دو هزار حديث است و در مورد هيچ يک از موضوعات مسلم و غيرقابل ترديد اسلامي، اين اندازه حديث و روايت وارد نشده است.
فراز اول: در زيارت حضرت صاحب الامر(علیه السلام) مي‌خوانيم: «السلام عليک يا باب الله الذي لايؤتي الّا منه، السلام عليک يا سبيل الله الذي من سلک غيره هلک». سلام بر تو‌اي درگاه خدا، که هيچکس جز از آن درگاه به خدا راهي ندارد. سلام بر تو‌اي راه خدا که هر کس غير آن را رود، هلاک مي‌شود.
ياران و شيفتگان حضرت آنچنان محو در حقيقت وجودي اويند که وساطت آن وجود شریف در نزول برکات و نعمت‌ها را با تمام وجود لمس می کنند، در حقيقت قوام و استواري زمين و آسمان بواسطه وجود حجت خدا وانسان کامل الهي در روي زمين است.
فراز دوم: در دعاي عديله اين طور مي‌خوانيم: «بيمنه رزق الوري و بوجوده ثبتت الارض والسماء» به برکت اوست که آفريدگان روزي داده مي‌شوند و به وجود اوست که آسمان و زمين پايدار مي‌ماند.
ياران امام مهدي(علیه السلام) از آن جايي که اعتقاد راسخ و عميق به حضرت دارند در فراق امام خود اندوهناک هستند و به درگاه خداوند شکوه مي‌کنند.
فراز سوم: در دعاي افتتاح مي‌خوانيم: «اللهم انّا نشکوا اليک فقد نبيّنا صلواتک عليه وآله وغيبة وليّنا» بارالها! به درگاه تو شکايت مي‌کنيم از نبود پيامبرمان و از غيبت ولي واماممان.
فراز چهارم: در همين دعاي افتتاح اين چنين مي‌خوانيم: «انّا نرغَبُ اليک في دولة کريمة تعزّبها الاسلام واهله». خدايا! از تو اميدواريم که دولت با کرامت امام زمان(علیه السلام) را به ظهور آوری واسلام و اهلش را با آن عزّت بخشي.
فراز پنجم: در زيارت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در روز جمعه اين چنين مي‌خوانيم: «السلام عليک يا حُجَّةَ الله في ارضهِ السلام عليک يا عينِ الله في خلقِهِ، السلام عليک يا نورَالله الذي يهتدي به المهتدون». سلام بر تو اي حجت خدا در زمينش، سلام بر تو‌اي چشم خدا در ميان آفريدگانش، سلام بر تو‌اي نور خدا، که هدايت جويان با آن هدايت مي‌يابند.
آن چه گذشت، شمّه‌اي از ويژگي‌هاي ياران امام مهدي(علیه السلام) از منظر ادعيه و زيارات بود .علاوه بر اين ، در روايات متعددي، از آنان به عظمت ياد شده است و پيشوايان معصوم(علیه السلام) زبان به ستايش ایشان گشوده‌اند. اين اوصاف عبارت بود از: معرفت خداي متعال و اطاعت او، فناء در امام و آرمان‌هاي او (معرفت امام) اطاعت از امام مهدي(علیه السلام)، روحيه‌ي شهادت طلبي ،عدالت خواهي ،نصرت و ياري حضرت، اشتیاق ديدار حضرت، اعتقاد راسخ به فرهنگ مهدويت. شايد دانستن اين ويژگي ها، براي همه مومنين بالأخص جوانان ايجاد انگيزه کند. جوانان، از آنجايي که از فطرت هايي پاک برخوردارند و تعلقات و وابستگي ها، در اعماق جانشان ريشه ندوانده است، بيشترين ياران آن حضرت را تشکيل خواهند داد. البته، اين بدان معنا نيست که پيران با ايمان، توان همراهي حضرت مهدي(علیه السلام) را ندارند ؛چون طبق روايات (هرچند تعدادشان اندک است) اما باز هم در ميان اصحاب ويژه ي حضرت حضور دارند ، وانگهي به جز سيصد و سيزده يار اصلي، مومنان بسياري نيز گرد حضرت جمع شده و ايشان را ياري خواهند کرد. در روايات، براي حضرت از لشکر ده هزار نفري نيز سخن به ميان آمده است. قيام حضرت از مکه، پس از اجتماع آنان خواهد بود. امام صادق(علیه السلام) در اين باره فرمودند: «لايخرج القائم من مکه حتي تکمُل الحلقه»؛ «امام قائم(علیه السلام) از مکه خارج نمي‌شود، مگر هنگامي که گروه تکميل شوند». راوي مي‌پرسد: آنان چند نفرند؟ امام پاسخ مي‌دهد: ده هزار نفر. اينان، علاوه بر خيل عظيم مومناني اند که در ميانه راه به حضرت خواهند پيوست.مطلب آخر، اين که ما اگر همّت آن را نداريم در زمره ياران ويژه ي حضرت باشيم، لااقل بکوشيم که از خيل عظيم همراهان حضرت و لشکر همگاني آن عزيز غايب از نظر، بيرون نباشيم.
خدایا چنان کن سرانجام کار تو خشنود باشی و ما رستگار
پی نوشت ها:
- نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه 5.
- محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص198، ح9، ص243،ح43.
ـ رك: الجوهري، الصحاح، ج2، ص666، زأر، ج2، ص672. زور و الزبيدي، تاج العروس، ص418.
. رك: احمد بن محمد فهد الحلي، عدة الداعي، 9.
- محمد باقر مجلسی، بحار، ج51، ص55، ح2 ع ، نعمانی،الغیبه، ص241، ح 36.
- محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج52ص 308.
- صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج2، ص 654، ح20.
- صدوق، کمال الدین وتمام النعمه، ج2، ص 357.
. صحيفه مهديه، ص354.جمال الاسبوع ،ص315.
. صحيفه مهديه، دعاي معرفت، ص355. جمال الاسبوع،ص 315 .
- یوم الخلاص، ص233 (به نقل از بشارة الاسلام ص 9) .
- همان، ص 234 (به نقل از بشارة الاسلام ص220) .
- صحیفه مهدیه، ص258، اقبال الاعمال،ص 585.
- صحیفه مهدیه، ص 306، بحارالانوار: ج 98 ص37.
- مفاتیح الجنان، زیارت حضرت صاحب الامر 7، مصباح کفعمی ص 495، بحارالانوار، ج99، ص 118.
- امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) موجود موعود، آیه الله جوادی آملی، ص 50.
- غیبت نعمانی ص 273؛ بحارالانوار، ج 52، ص 243.
- دعای قنوت امام حسن عسگری (علیه السلام) صحیفه مهدیه ص 168.
. صحيفه مهديه، دعاي زمان غيبت به روايتي ديگر، ص352، جمال الاسبوع ، ص 310 و314.
- دعای زمان غیبت، صحیفه مهدیه، ص 340، جمال الاسبوع، ص 307، و بلدالامین ص 122.
- دعای معرفت در زمان غیبت، صحیفه مهدیه ص 354، جمال الاسبوع، ص 315.
- دعای عهد، مفاتیح الجنان، صحیفه مهدیه ص331، والبلد الامین ص124 ومصباح الزائر ص 455.
- صحیفه مهدیه ص280، بحارالانوار،ج101، ص 303.
- همان، ص291، مصباح المتهجد، ص 826 .
- همان، ص 186، زادالمعاد، ص487.
- همان،ص 184، بحارالانوار،ج 86،ص 61.
- همان ، ص 306، بحارالانوار،ج 98،ص 37.
- صحیفه مهدیه، ص 308، اقبال االاعمال،ص 427.
- همان، ص 316، اقبال الاعمال، ص 448.
- همان، ص 319، بحارالانوار، ج 97، ص349.
- همان، ص 354، جمال الاسبوع، ص 315، مصباح المتهجد ص 411.
- همان، ص 344، جمال الاسبوع، ص 307.
- همان، ص 354، مصباح المتهجد ص 411.
- شوق عهد، ترجمه و شرح دعای عهد، ص 65.
- من لایحضره الفقیه ج 2، ص 594.
- صحیفه مهدیه، ص 184، و بحارالانوار،ج 86، ص 61.
- همان، ص 187، زادالمعاد، ص 487، مصباح الزائر: 454.
- همان، ص 333، مفاتیح الجنان، ص 61 10.
. صحيفه مهديه، ص168 ـ 169، مصباح المتهجد، ص161.
- راه وصال، حسینی مطلق، ص 125.
- مکیال المکارم، ج 2، ص 319 (ترجمه سید مهدی حائری قزوینی) .
- همان، ص 916، (این زیارت از حضرت مهدی (علیه السلام) روایت شده است) .
- نظیر این فراز در دعای عهد مروی از امام صادق (علیه السلام) نیز آمده است.
- صحیفه مهدیه، ص 178، بحارالانوار، ج 89، ص 251.
- همان، ص 184. بحارالانوار، ج 86، ص 61.(بحار ج83 ، ص62)
- همان ، ص 294. زادالمعاد،ص63. مصباح الزايژ،ص315.
- همان، ص 314. (قریب به همین عبارت در دعای زمان غیبت حضرت به آن اشاره شده است. صحیفه مهدیه. ص 344)
- صحیفه مهدیه، ص 358، جمال الاسبوع،ص315 .
- همان، ص 387. مصباح المتهجد،ص405.
- شوق عهد، ترجمه و شرح دعای عهد، ص 72.
- صحیفه مهدیه، ص 185. بحارالانوار،86 \61.
. صحيفه مهديه، ص356، جمال الاسبوع، ص315.
- همان، ص 251. زادالمعاد،ص491.
- صحیفه مهدیه ص 158. البلدالامین ،ص660.
- همان، ص 575. جمال الاسبوع،ص41.
- فصلنامه انتظار، شماره 3، ص90، 89، 88.
منبع: مجله مقالات مهدوی؛ http://mahdimag.ir/fa
نگارنده: ابراهيم باقر زاده
