روز جمعه براي منتظر ، معناي ديگري دارد. روز شدّت يافتن انتظار است. در زيارت امام زمان در روز جمعه مي گوييم: هذا يومُ الجمعة وَ هو يومُكَ المتوقَّعُ فيه ظُهورُكَ و الفَرَجُ فيه لِلمؤمنينَ عَلى يَدَيكَ... ؛[1] امروز روز جمعه است و اين روز، روز توست كه انتظار مي رود ظهور تو در اين روز باشد و گشايش براي مؤمنان به دستان تو و هلاكت كافران به شمشير تو باشد. مولاي من! من امروز مهمان تو و پناه جوينده به تو هستم، تو نيز كه از بزرگ زادگاني، مأمور به مهمان داري و اكرام هستي. پس مرا مهمان كن و پناه ده.
شيعه بايد هر جمعه انتظار ظهور حضرتش را داشته باشد و از نظر روحي و اخلاقي آماده رسيدن به خدمتش و امتثال اوامرش باشد. جمعه شيعه منتظر بايدبا روزهاي ديگرش فرق كند، هم شوق ديدار داشته باشد، هم ناله و ندبه فراق. هم انتظار داشته باشد، هم براي ظهور و فرج، دعا كند.
توصيه شده دعاي ندبه در روزهاي جمعه و عيد فطر و عيد قربان و عيد غدير خوانده شود. آن چه ميان ما رايج است، ندبه در جمعه است. محتواي غني و پرمايه و اشارات تاريخي و مباني معرفتي و اهل بيت شناسي و مهدي شناسي در اين دعا موج مي زند. به نوعي فرهنگ شيعه در ارتباط با امامان و حضرت حجّت و پيمان پيروان اين خاندان با پيشوايان معصوم، در اين دعا گنجانده شده و تكرار هر هفته آن، مروري بر معتقدات ناب شيعه و چشم انداز روشن و درخشان اسلام در جهان در سايه حكومت عدل مهدوي است.
در دعاي ندبه مي گوييم:
آيا امروز ما به فرداي روشن تو پيوند خواهد خورد؟ كي وارد چشمه سار گواراي حضرت خواهيم شد و سيراب خواهيم گشت؟ كي صبحگاهان تو را ديده و چشمان ما روشن خواهد شد؟ كي ما را مي بيني و ما هم تو را مشاهده مي كنيم، در حالي كه پرچم پيروزي را گشوده اي؟ كي خواهد بود زماني كه پيرامون تو حلقه بزنيم و تو پيشوايي مردم را عهده دار شوي و جهان را پر از عدل و داد كني و به دشمنان، خواري و عذاب بچشاني؟[2]
اين ها همه نويد روزگار ظهور و حضور آن حضرت است و جمعه ها بايد بيشتر به ياد مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشریف) باشيم و آمدنش را از خداوند بطلبيم. اين كه در گذشته، برخي شيعيان در خانه خود شمشير نگه مي داشتند، يا به صورت دسته جمعي صبح جمعه ها سوار بر اسب مي شدند و بيرون از شهر مي رفتند و استغاثه كنان حضرتش را صدا مي كردند و منتظر ظهورش در جمعه بودند، نشانه اي از اين باور و عمل به وظيفه آمادگي براي نصرت او و جهاد در ركاب اوست.
امام صادق(علیه السلام) فرمود: يَخْرُجُ قائمُنا اهلَ البيتِ يومَ الجُمعة... ؛[3] قائم ما اهل بيت، روز جمعه ظهور مي كند .
شيخ صدوق، سخناني درباره روز جمعه دارد، از جمله اين كه مي گويد: روز جمعه، روزي بود كه پيامبر در غدير خم، علي(علیه السلام) را به جانشيني خود نصب كرد، قيام مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشریف) هم روز جمعه خواهد بود، برپايي قيامت هم روز جمعه خواهد بود كه قرآن هم قيامت را {يومَ الجمع} دانسته است، چون همه اولين و آخرين در آن روز جمع مي شوند.[4]
ناگفته نماند كه درباره روز ظهور حضرت، در رواياتي روزهاي ديگري هم مطرح است، ولي روز جمعه قوي تر به نظر مي رسد و بايد در اين روز، توجّه بيشتر و ياد افزون تري از آن حضرت داشته باشيم.
نتیجه:
از زمان امامان معصوم، فرهنگ انتظار در ميان شيعه رواج داشته و اميد داشتند كه آن مهدي موعود را، شاهد باشند و ياري كنند. انتظار، ما را از يأس مي رهاند و به تلاش و زمينه سازي وا مي دارد. وعده خدا براي آينده روشن انسان ها قطعي و تخلّف ناپذير است. عقيده به صدق وعده الهي، روح اميد را در مؤمنان زنده نگه مي دارد.
پی نوشت ها:
[1]. مفاتيح الجنان، زيارت صاحب الزمان در روز جمعه.
[2]. هل يتّصل يومنا منك بعدةٍ فنحظي؟ مَتىٰ نرِدُ مناهلك الرّوية فنروىٰ؟... ، (دعاى ندبه).
[3]. خصال، ص394؛ بحارالأنوار، ج52، ص279.
[4]. من لا يحضره الفقيه، ج1، ص422.
برگرفته از کتاب زندگی مهدوی
