logo ارائه مقالات و محتوای مهدوی
بندگی هدف آفرینش


هدف از آفرینش، بندگی خداوند متعال است و اساس و پایه بندگی، شناخت او است.
 عالی‌ترین تبلور این معرفت، شناخت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و اوصیای اوست.
بی‌گمان یکی از وظایف مهم بندگان در مقابل پروردگار، شناخت آن وجود مقدس است. این معرفت زمانی به کمال می‌رسد که پیامبران خداوند -به ویژه پیامبر خاتم(صلی الله علیه و آله و سلم) را به خوبی شناخته باشند.
 این مهم نیز حاصل نمی گردد، مگر با شناخت اوصیای او -به خصوص آخرین حجّت الهی.

امام حسین بن علی(علیهما السلام) به اصحاب خود فرمود:
«أَیهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ ذِکرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلا لِیعْرِفُوهُ فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَا سِوَاهُ»؛
 ای مردم! همانا خداوند متعال بندگان را نیافرید، مگر برای آنکه او را بشناسند. پس در آن هنگام که او را شناختند، بندگی او را خواهند کرد. و آن هنگام که او را بندگی کردند، با عبادت او از عبادت غیر او بی‌نیاز می‌گردند.
شخصی پرسید: «ای پسر رسول خدا! پدر و مادرم به فدایت، معنای شناخت خدا چیست؟
 سالار شهیدان(علیه السلام) در پاسخ فرمود:
«مَعْرِفَةُ أَهْلِ کلِّ زَمَانٍ إِمَامهم الَّذِی یجِبُ عَلَیهِمْ طَاعَتُهُ»؛
 معرفت خدا عبارت است از اینکه اهل هر زمان، امامی را که اطاعتش بر آنان واجب است، بشناسد.

 بنابراین به روشنی معلوم می‌شود که شناخت امام، از معرفت خداوند جدا نیست؛ بلکه یکی از ابعاد آن است.