از آنجا كه موعود منتظر براي استقرار عدالت در تمام زمين ذخيره شده است، براي انجام رسالت خود نياز به يك سيستم قضايي مستحكم دارد بنابراين آن حضرت در اين بخش به شيوه جدّ بزرگوارش امام علي(عليه السلام) عمل مي‌كند و با جدّيت و قدرت به دنبال بدست آوردن حقوق پايمال شده مردمان است و حق را در هر كجا باشد، گرفته و به صاحب آن بر مي‌گرداند.
و چنان به عدالت رفتار مي‌كند كه مطابق روايات، زندگان آرزو مي‌كنند كه مردگان بر گردند و از بركت عدل او بهره مند شوند. ( 1 )
گفتني است كه بخشي از روايات بيانگر آن است كه امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) در مقام قضاوت مانند حضرت سليمان(عليه السلام) و حضرت داود(عليه السلام) عمل مي‌كند و مانند آنها با علم الهي كه دارد حكم مي‌كند و نه با استناد به شاهد و گواه.
امام صادق(عليه السلام) فرمود:
«وقتي قائم آل محمد قيام كند مانند داود و سليمان(عليهما السلام) داوري مي‌كند، (يعني) شاهد و گواه طلب نمي‌كند.» ( 2 )
و شايد راز اينگونه داوري آن است كه به سبب اعتماد بر علم الهي، عدالت حقيقي بر پا مي‌شود در حالي كه وقتي بر گواهان و سخن آنها تكيه مي‌شود، عدالت ظاهري حاكم مي‌شود زيرا به هر حال شاهدان از ميان انسانها هستند و احتمال اشتباه هست.
البته دركِ چگونگي قضاوت امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) به شيوه گفته شده كار دشواري است ولي مي‌توان فهميد كه اين شيوه با اوضاع روزگار آن حضرت سازگار است.
پی نوشت ها:
- الفتن، ص 99.
- اثبات الهداة، ج 3، ص 447.
