مقدمه:
زيباترين چيزي كه تو را و جانت را زيبا مي‌كند، تقوا است. و ملاك ارزش آدمي، تقواي اوست{ان اكرمكم عندالله اتقيكم}[1]
ميهماني خدا كه ماه رمضان هر سال است، دعوت براي تقوي است {لعلكم تتقون}[2] ماه رمضان‌ها، تقوا را تمرين مي‌كني براي تمام سال و تمام عمر و پس از رمضان، به تو ثابت مي‌شود؛ مي‌تواني نوراني باشي، مي‌تواني نزد خدا گرامي باشي و زيبا. تمرین انتظار با پرهیزگاری امری است که نوشتار حاضر بدان پرداخته است.
منتظر واقعی...
تقوا، خودنگهداري و خويشتن‌داري است و بهترين عمل تقوي است و ورع از گناهان. وقتي حضرت علي (عليه السلام) از پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از بهترين كار ماه رمضان پرسيد؟ پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) پاسخ داد: «الورع عن محارم الله؛ دوري از گناهان». چون چنين كردي و بر آن استقامت ورزيدي، تمام عمرت عيد فطر است و پر از شور و نشاط.
منتظر نيز بهترين ويژگي‌اش ورع است: «من سران يكون من اصحاب القائم فلينتظرو ليعمل بالورع و محاسن الاخلاق؛[3] هر كه دوست دارد و شاد مي‌شود يار قائم (عليهم السلام) باشد، منتظر باشد در حالي كه به ورع عمل كند و به محاسن اخلاق(زينت بندد)».
آنكه تقوا داشت و دور از گناه بود، منتظر واقعي است. آنكه تقوا را مدنظر بگيرد، منتظر واقعي است. هر كس در هر كار و مسؤليتي بايد تقوا داشته باشد، تقوا اين است؛
اگر توانايي كاري را ندارد. نه براي آن بكوشد و نه اگر بهاو پيشنهاد دادند بپذيرد.
وقتي نمي‌داني بگويي نمي‌دانم، نه اينكه بگويي مي‌دانم و براي دانشجو و دانش آموزت نادانسته‌ها را ببافي؛
اگر توانمند‌تر از تو براي كاري هست، او را مدد كني، نه كارشكني كني و نه از اين كه او سر كاري آمد و تو نيامدي، محزون باشي، حسد ورزي؛
مسئوليتي كه داري حقي آن را رعايت كني. از كار نكاهي؛
چشم‌ات را از پست و مقامي كه شايسته آن نيستي برگيري. تقوا آن است كه چشم‌ات را از آنچه براي تو نيست، بپوشي. آنكه مي‌تواني مشكل‌اش را زود حل كني، به فردا و فرداها نياندازي؛ نه اشتباهت را توجيه كني و نه بر اشتباهت پافشاري كني؛ حال كه سال تحصيلي است، فرصت را غنيمت شمرده، آنكه درس مي‌خواند براي خدا بخواند و آنكه درس مي‌دهد براي خدا درس دهد؛
كسي كه محصولي را توليد و عرضه مي‌كند خدا را درنظر بگيرد؛ خوب بسازد و خوب عرضه كند آنكه جواني دارد براي ازدواجش اقدام كند؛ سخت نگيرد و دست و پا را از غل و زنجير آداب و رسوم غلط رها سازد؛ جوان توكل بر خدا را با جان خود گره زند؛ دست همت به كمر زند كسب و كار را ولو كم شروع كند؛
حتي در ميان خانه، همسران نيز نسبت به هم رعايت تقوا كنند، حق و حقوق هم را دوستانه مراعات كنند و به فرزندان بياموزند مهرباني و عدالت توأم را؛
تقوا آن است كه جان، فرزندان، شغل و كار و زمان، آبرو و اعتبار و هر آنچه‌داري، همه فرصت‌ها را امانت بداني و خيانت را روا نداري. تقوا آن است كه به امام متقين نظاره كني و از آنچه بر آن امام عزيز گذشت عبرت بگيري و بداني وظيفه‌ات نسبت به امامت چيست؟ امت گذشته نسبت به امام خود چه كوتاهي و سهل‌انگاري روا داشته‌اند كه ولي خدا در محراب غريبانه به شهادت رسيد يا پاي قرار داد مظلومانه نشست.
نتیجه:
بنا بر این، همانطور كه رمضان فقط لب فروبستن، از غذا و طعام نيست كه جان فروبستن از گناه است، انتظار هم، فقط به لب ذكر مهدي(علیه السلام). آوردن نيست كه به جان، محبت و اطاعت و تلاش و دوري از رنجاندن آن عزيز است. تقوا تأمل در شب قدر است و پيمان و عهد با امام زمان و امان زمين و زمينيان.
پی‌نوشت‌ها:
[1]. سوره حجرات، آيه 13.
[2]. سوره بقره، آيه 183.
[3]. بحارالانورا، ج52، ص140.
پدیدآورنده: محمد صابر جعفری
