«صوموا تصحوا» كه پيامبر خاتم صلي الله عليه وآله، فرموده اند تنها به بعد جسماني فرد روزه دار توجه ندارد، بلكه انسان را در تمام ابعاد و زوايا مخاطب قرار داده است. علاوه بر اين كه امساك از طعام و شراب به مدت يكماه، دستگاه گوارش انسان را حيات تازه مي‌بخشد و او را براي يازده ماه كار بعدي سرويس مي‌كند ، روح و اراده انسان را نيز در برابر خواهش‌هاي مضر نفس قوت بخشيده و بر صلابت او در قبال تمنيات واهي و غير معقول نفس مي‌افزايد.
ماه رمضان بستري است كه ذهن و ضمير انسان از مشتهيات نفس، فارغ گشته، آماده تفكر و تدبر در خود ، هستي، خداي هستي و فرجام هستي مي نمايد تا در اين فرصت، دردها را شناخته و درمان آنرا جستجو كند.
پر واضح است كه نسخه اي شفابخشتر از قرآن، دراين كره خاكي براي انسان ساخته شده از خاك و دردهاي او وجود ندارد. بدين لحاظ پيشوايان و طبيبان واقعي دردهاي بي درمان انسان، تأكيد فراوان نموده اند كه در اين ماه مبارك، بيشتر از هميشه به سراغ قرآن رفته و داروي درد مان را در آن جستجو كنيم.
نگارنده اين سطور نيز بر سبيل عادت هر ساله، مصمم شد فرصتي را براي همراهي و هم نوائي با قرآن فراهم كند و لحظاتي را با قرآن سپري نمايد. در روزهاي نخستين اين «آشتي» به آيه 89 ، 90 و 91 سوره بقره چشم دوختم و برآن شدم كه به اين آيات از زاويه‌هاي متفاوت نگاه كنم و براي تكميل نگاهم به تفاسير موجود و آثار روائي خانه زادگان قرآن (اهل بيت عليهم السلام) رو آورم.
اكنون نتيجه اين سعي ناقصم را در منظر و ديد شما بزرگواران قرار ميدهم تا شايد با نظرات و اصلاحات تان اين حقير را در تكميل برداشت ياري فرمائيد.
