مقدمه:
كاروان بشري، هميشه در حال حركت است، اما اين حركت، گاهي به سوي هدايت و در بسياري از موارد به سوي گمراهي است. بايد تلاش شود آن‌ها كه به سوي گمراهي حركت مي‌كنند، اگر قابل بازگشت اند، برگردانده شوند و بايد به آن‌ها كه به سوي هدايت حركت مي‌كنند، در يافتن مسير صحيح، كمك شود؛ اما قرار گرفتن در مسير صحيح ـ با توجه به اغواگري‌هاي سردمداران كفر ـ آسان نيست. بنابراين آن‌ها كه مي‌خواهند اين مسير صحيح را طي كنند بايد از كسي كمك بگيرند كه بتواند آن‌ها را در اين مسير هدايت كند و آن شخص در اين اعصار كسي جز وجود مقدس امام زمان (عليه السلام) نمي‌تواند باشد.
كجاست آن...
بر اين اساس در جمله بعد دعا چنين آمده‌است: « كجاست كسي كه اميدها به او بسته شده كه اساس ظلم، بيدادگري و دشمني را از جهان زايل سازد؟»؛ « أَيْنَ الْمُرْتَجَي لِإِزَالَةِ الْجَوْرِ وَ الْعُدْوَانِ».
« كجاست آن ذخيره اندوخته شده براي تجديد واجبات، آداب ديني و سنن الهي؟» « أَيْنَ الْمُدَّخَرُ لِتَجْدِيدِ الْفَرَائِضِ وَ السُّنَنِ».
در اين جمله مسئوليت امام زمان (عليه السلام) بعد از ظهور و پس از آن تلاش‌ها براي ريشه کن ساختن گمراهي ها، تجديد و به صحنه آوردن فرايض و سنن مشخص شده‌است. اين نكته گوياي آن است: وقتي امام عصر (عليه السلام) ظهور مي‌كند، آيين و مقررات جديدي غير از اسلام نمي‌آورد، بلكه همان دين و احكام اسلام را كه محمّد (صلي الله عليه و آله و سلم)، پيامبر عظيم الشأن آورده بود، تجديد مي‌كند و غباري را كه طي سال‌ها عدم حضور مستقيم امام معصوم (عليه السلام) بر احكام نشسته، مي‌زدايد. آنچه تحريف شده را كنار مي‌زند و آنچه براي عمل به صحنه نيامده، به مرحله اجرا در مي‌آورد.
هنگامي كه فرايض و سنن الهي تجديد شد، اصل شريعت و وحدت امت، اعاده مي‌شود لذا در جمله بعد امام (عليه السلام) عرض مي‌كند: « كجاست آن برگزيده شده تا احكام از دست رفته شريعت را باز گرداند؟» « أَيْنَ الْمُتَخَيَّرُ لِإِعَادَةِ الْمِلَّةِ وَالشَّرِيعَةِ».
چنان كه مي‌دانيم در عصر غيبت، قرآن مجيد و حدود الهي آن طور كه شايسته است مورد استفاده قرار نمي‌گيرد. آيين و مقررات بشري بر انسان‌ها حاكمند. به همين جهت از برنامه‌هاي امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) است كه با حضورش كتاب و حدود الهي را احيا كند؛ جمله بعد به اين نكته اشاره دارد: « كجاست آن كسي كه آرزوها به او بسته شده تا براي احياء قرآن، حدود و احكام به پاخيزد؟» « أَيْنَ الْمُؤَمَّلُ لِإِحْيَاءِ الْكِتَابِ وَحُدُودِهِ».
روشن است وقتي در اثر عدم حضور امام (عجل الله تعالي فرجه الشريف) غبار، احكام الهي را فرا گرفته و نشانه‌هاي دين از بين رفته باشد؛ كساني بخواهند دين و آيين را آن چنان كه هست؛ بشناسند، در مشقت بسيار خواهند بود؛ از اين رو در جمله بعد آمده كه از وظايف آن حضرت: احيا نشانه‌ها و علايم دين و دين داران است، عرض مي‌كند: « كجاست احياگر آثار و نشانه‌هاي دين و اهل ايمان؟» « أَيْنَ مُحْيِي مَعَالِمِ الدِّينِ وَأَهْلِهِ».[1]
نتیجه:
بر اساس آنچه در دعای مورد بحث مطرح گشت در عصر غيبت، قرآن مجيد و حدود الهي آن طور كه شايسته است مورد استفاده قرار نمي‌گيرد. آيين و مقررات بشري بر انسان‌ها حاكمند. به همين جهت از برنامه‌هاي امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) است كه با حضورش كتاب و حدود الهي را احيا كند و غباري را كه طي سال‌ها عدم حضور مستقيم امام معصوم (عليه السلام) بر احكام نشسته، بزدايد.
پی‌نوشت:
[1]. انتشار یافته در سایت؛ https://rasekhoon.net/article/show.
