شب قدر، قدسيان از فراسوي آسمان، مسافران سفيد پوش زمين و پيام‌آوران خدايند كه زائر حجت زمان مي‌شوند. در اين مبارك شب، روزي و سرنوشت نيك و بد آدميان رقم خورد و پروندة سالانه بسته و نوشته شود؛ فرمان‌هاي الهي بر خليفة خدا بر روي زمين ابلاغ مي‌شود، تا مورد امضا و قبول افتد.
فرشتگان، هر ساله اين لحظه‌ها را در آستان پاك پيشواي آن دوران، حضوري همگاني خواهند داشت. اين، از سنت‌ها و قانون‌هاي پايدار خداوند است و در اين شب دامان مي‌گستراند و تكرار مي‌شود؛ بدين سبب، زمين هماره نيازمند حجت خواهد بود و هرگز از وي تهي نگردد. قرآن كريم، از اين شب و آنچه روي مي‌دهد با فعل مضارع كه نمودار دوام و هميشگي است، لب به سخن مي‌گشايد: تنزل الملائكة والروح فيها من كل امرٍ [1] و فيها يفرق كل امر حكيم.[2]
قلب آفرينش، امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف )ستارة پرفروغ شب قدر و مطاف فرشتگان و كعبه دلدادگان است.
وقتي پلك تاريك را از روي چشم دلت برداري، مي‌بيني روح و جبرئيل با آن منزلت و جلال، در كران نور آفتاب حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) با چه شوري فرود مي‌آيند؛ ميكائيل و ديگر افلاكيان، در اين فرخنده شب، گويي از شادي در پوست خود نمي‌گنجند و گويي اين لحظه لحظه‌ها در كالبد نورانيشان دوبارة روح خدا دميده مي‌شود؛ اما نه در پهناي آسمان‌ها، بلكه روي زمين خاكي. در آستان با عظمت خليفة الله كه امانتدار درودهاي پي در پي و پيام‌هايي هستند، ديوان الهي را بگشايند و آنچه بايد در اين سالِ پيشِ رو به سرانجام و سامان رسد، بازگو كنند و اين، بهانه‌اي براي ديدار و چشم بر روي خورشيد هستي باز كردن است.
مهر قبولي تسبيح و تقديس افلاكيان، امشب بر صفحة وجود مي‌خورد، دفتر كردار و رفتار ايمانيان بار ديگر گشوده مي‌شود تا آنچه رقم خورده و مقدّر گشته، امضا شود. كتاب پروردگار، برگ سبزي مي‌خورد و نهان و درون‌مايه‌اي ديگر از آياتش آشكار و اسرارش فاش مي‌گردد.
وقتي غبار جهل و غفلت از دل بشويي و گوش جان را به زادة زهرا (عليها السلام) بسپاري، آواي فرشتگان را در فضاي زمين و درون خويش مي‌يابي كه بلند بلند زمزمه كنند: انا انزلناه و ... حم ... حكيم...؛ شأن نزول اين آيات، آن آقا و سرور جهانيان است و اين آيات، دليلي رسا و روشن بر امامت و نياز آفريدگان به آن يگانه خورشيد سپهر مي‌باشد و انكارش نشانه كفر و نگون‌بختي.
امام جواد (عليه السلام) فرمود:خداوند، در هر سال شبي را مقدر كرده كه تفسير و توضيح امور در آن شب خواهد شد. هر كس آن را منكر شود، علم خدا را انكار كرده است؛ زيرا رسولان و محدثان ـ اوصيا و امامان (صلوات الله عليهم) ـ با آن حجتي كه در آن زمان به آن‌ها مي‌رسد، به امر خدا به پاي خيزند. بايد از نخستين روز آفرينش تا پايان، حجتي براي اهل زمين باشد و خداي سبحان، تفسير امور را در آن شب بر آن محبوب و گزيده بنده فرو مي‌فرستد... .[3]
پی نوشت ها:
[1] .قدر: 4.
[2]. دخان: 4.
[3]. كافي، ج 1، ص 250، باب في شأن انا انزلناه، ح 70.
پدیدآورنده:رسول عربان
