آینده گرایی از مضامین مهم و مورد توجه سینمای غرب است. با وجود غفلت سینمای شرق، در هالیوود اهتمام جدی به مسئله ی آینده گرایی و آخرالزمان وجود دارد. با شکل گیری پدیده ای به نام سینما و قبضه ی بزرگترین شرکت های سینمایی جهان توسط یهودیان، از همان ابتدا صهیونیست ها به ساخت فیلم هایی برگرفته از داستان های تورات پرداختند و به تدریج این اندیشه را القا کردند که فلسطین، سرزمین موعود است.
با شکل گیری حکومت غاصب اسرائیل در سال 1948 میلادی، اقبال هالیوود به مسئله ی مشروعیت دولت اسرائیل به عنوان پیشدرآمد جنگ آخرالزمان بیشتر شد. فیلم هایی مانند: پسر زمین، ده فرمان، صابر، بن حور و کتاب آفرینش، با اعلام ضمنی شروع فصل آخرالزمان، یهودیان پرداکنده را برای مهاجرت به فلسطین تشویق می کرد. این سیر تا وقوع انقلاب اسلامی ایران ادامه داشت و هالیوود با ساخت فیلم هایی: روز استقلال (1966)، جنگ سینا (1968) و نامم را نجوا کن (1972)، تمامی بخش های تورات و انجیل را که در آن ها مضامین مرتبط با آخرالزمان آمده بود، به فیلم تبدیل کرد.
ب) از انقلاب اسلامی ایران تا پایان هزاره ی دوم (1979 میلادی الی 2000)
پیروزی انقلاب اسلامی ایران در اواخر دهه 70 میلادی به رهبری امام خمینی تکانه ی عظیم و شوک مهیبی را به غرب وارد کرد. سینمای هالیوود به تبعیت از صاحبان صهیونیست خود، واکنش هراس انگیزی به انقلاب اسلامی ایران نشان داد. فعالیت سازمان یافته ی اوانجلیست ها و مسیحیان صهیونیست که از اوایل دهه ی 80 میلادی به تدریج از دوره ی ریگان، رئیس جمهور آمریکا، در صحنه ی سیاسی آمریکا ظهور یافته بودند، موجب شد تا سینمای هالیوود تولید فیلم های سینمایی با مضامین آخرالزمانی و پایان تاریخی را افزایش دهد. در دهه های 80 و 90 میلادی به تدریج، موضوعاتی همچون: پایان دنیا، آخرالزمان، شیطان با تاکید بر آرماگدون و عقاید مسیحیان صهیونیست در قالب فیلم های علمی، تخیلی، مستند، وحشتناک، جنگی و حتی پلیسی شکل گرفت. در این دوره، سیاست گذاری های مسیحیان صهیونیست، بالاترین نقش خود را درباره ی آینده ی جهان برای تاثیرگذاری بر فضای عمومی آمریکا در راستای تحقق پیشگویی های آخرالزمانی در سینمای هالیوود ایفا کرد.
هالیوود با هراس از پیامدها و پس لرزه های انقلاب اسلامی ایران و اثرگذاری آن در منطقه، سیاست گذاری های سینمایی خود را در باب آینده ی جهان و آخرالزمان متمرکز ساخت. دهه 80 میلادی، دهه ی تهاجم تصویری هالیوود به امواج بیداری انقلاب اسلامی ایران بود. ساخت فیلم هایی نظیر: مردی که فردا را دید، آخرین نبرد و بدون دخترم هرگز، در این راستا قابل تحلیل و ارزیابی است. نقش محوری امام زمان و فرهنگ انتظار در به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی و پیروزی رزمندگان ایران در دوران دفاع مقدس، موجب برانگیختن احساسات ضد مهدوی و ضد ایرانی در هالیوود شد. در این دوره، شخصیت آسمانی امام مهدی و باور انتظار ایشان، هدف آماج مستقیم و غیرمستقیم فیلم های هالیوودی قرار گرفت.
با به قدرت رسیدن ریگان در آمریکا، اندیشه ی آخرالزمانی در هالیوود تقویت گردید. در این میان، سینماگران و اهالی هالیوود از این احساس تمایل، بیشترین بهره را بردند و با ساخت فیلم های گوناگون در این عرصه، ابتکار عمل را در دست گرفتند. هالیوود با برجسته سازی استعاره های صهیونیستی و گرایش آرماگدونی، به تخریب و بمباران روایت اسلامی از آخرالزمانی و تحریف پایان تاریخ پرداخت.
در دهه ی 90 میلادی از هزاره ی دوم، سینمای ایدوئولوژیک هالیوود، سمت و سوی دیگری یافته بود. در این دهه، بسیاری از فیلم هایی که به نوعی، به پایان جهان و آخرالزمان مرتبط بودند، به روی پرده رفتند. در این نوع فیلم ها که موجوداتی شرور، جهان را در معرض نابودی قرار می دهند، معمولا منبع نگرانی و فاجعه ی مکانی در خارج از آمریکا ترسیم می شود و با نظام و ایدئولوژی آمریکایی بیگانه قلمداد می شوند. فیلم هایی همچون: ترمیناتور2، روز داوری، روز استقلال، مریخ حمله می کند و ماتریکس از این قبیل آثار هستند.
تولید این گونه فیلم ها هرچه به پایان قرن 20 و آغاز هزاره ی سوم میلادی نزدیک شد، روند افزون تری را در پیش گرفت و به شکل صریح تر، موضوع خویش را به نمایش گذارد. در این دوره، با نزدیک شدن انتهای دوران از نگاه مسیحیان صهیونیست، فیلم های آخرالزمانی بر اساس باورهای شبه مذهبی اوانجلیست ها ساخته شد، تا سینمای هالیوود در شرایطی به هزاره ی سوم قدم بگذارد که فهرست طویلی از فیلم های آخرالزمانی را در کارنامه ی خود داشته باشد.
برخی از فیلم های آخرالزمانی را با رویکرد اوانجلیستی عبارتند از: امگا کد (1999) به کارگردانی رابرت مارکارلی، نشان هفتم به کارگردانی کارل شولتز، پایان روزها به کارگردانی پیتر هایمز، ماشین روز قیامت (1972)، آرماگدون (1977)، هارمجدون، نبرد بزرگ با جنما (1983)، پایان جهان (1977)، هارمجدون (1986)، شمارش معکوس تا آرماگدون (1997)، دوباره تولد یافته از جهنم (1999)، دروازه ی نهم به کارگردانی رومن پولانسکی، برخورد عمیق به کارگردانی میمی لدر، مومیایی به کارگردانی استفن سامرز و... .
در این مقطع زمانی، فیلم های آخرالزمانی حجم عظیمی از تولیدات هالیوود را به خود اختصاص داد؛ حتی جیمز کامرون در مصاحبه ای، فیلم پر فروش خود تایتانیک را فیلمی آخرالزمانی خواند که نابودی و پایان روزهای جامعه ی بشری را در اثر غرور، نخوت و گناه به تصویر می کشاند.
پی‌نوشت:
برگرفته از کتاب «غرب و مهدویت (روایت تیپ شناسی و تحلیل تکنیک سازی های غرب علیه آموزه مهدویت و موعودگرایی اسلامی)»، رضا شجاعی مهر، انتشارات بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود.
