گرچه شوق ديدار امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در دل هر شيعه منتظر وجود دارد و نهايت آرزوي منتظران، رسيدن به خدمت آن حضرت است، ولي در توصيه هاي ديني، تأكيد نشده كه كاري كنيد كه او را ببينيد و تشويقي براي انجام كارهايي جهت توفيق ديدار نيست. مهم آن است كه انسان در عصر غيبت، به وظايف ديني خود عمل كند، از گناهان دوري كند، تقوا و پاكي داشته باشد، زندگيش از راه حلال تأمين شود و اگر صلاح باشد، توفيق ديدار هم مي يابد. در يك كلمه، چلّه نشيني و ذكر و ختم و توسّل و گريه و ناله، زمينه ساز ديدار نيست، بلكه تقوا نقش عمده را دارد.
حضرت مهدي (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چه بسا در ميان مردم باشد و رفت و آمد كند، ولي صالحان و پاكان اند كه مي توانند او را ببينند. با چشم پرگناه، چگونه مي توان انتظار ديدن آن تجسّم پاكي و طهارت را داشت؟ كسي كه بازيچه دست شيطاني است، چگونه اميد دارد كه رخسار آفتابي آن عبد صالح خدا را ببيند؟
به شهادت تاريخ، بسياري از زهّاد، عالمان و عارفان وارسته، به ديدار او نائل شده اند. ديدار چهره محبوب او در عصر غيبت محال نيست، ولي شرط آن، صدق و صفاي دل و پاكي درون و طهارت جان و حلال بودن درآمد و مشروع بودن زندگي است. اخلاص در عمل در اين زمينه بسيار مؤثّر است.
گاهي هم كساني ممكن است او را ببينند و نشناسند و بعداً بر اساس قرائن و شواهد، دريابند كه آن شخص كه ديدار كرده اند، حضرت حجت(عجل الله تعالی فرجه الشریف) بوده است. بعضي از تشرف يافتگان به ديدارش، اينگونه بوده اند.
در كتاب هايي چون اعلام الورىٰ ، النّجم الثاقب ، جنّة المأوىٰ ، دار السلام ، بحار الأنوار و منابع ديگر، نمونه هايي از تشرّف يافتگان به محضرمولا نقل شده، حتي در مفاتيح الجنان و منتهى الآمال مرحوم محدّث قمي هم نمونه هايي آمده است و كساني همچون: سيد بن طاووس، علامه حلّي، سيد بحرالعلوم، مقدس اردبيلي، ميرزا مهدي اصفهاني و... اين توفيق را داشته اند.ناگفته نماند كه آنان كه توفيق تشرّف و ديدار داشته اند، معمولاً آن را كتمان و پنهان مي كردند و با آن همچون يك راز برخورد مي كردند و به هركس نمي گفتند و در پي كسب وجهه و شهرت از اين راه نبودند.
از اين رو، به اظهارات كساني كه مرتّب دم از ديدار مي زنند و اينجا و آن جا نقل مي كنند و براي خود وجهه و آبرو كسب مي كنند، بايد به ديده ترديد نگريست. در زمان غيبت، امكان ديدار با آن امام غايب هست، ولي قلبي پاك و زندگي همراه با تقوا و دوري از گناه مي خواهد.
طبق نقل ها، وقتي علي بن مهزيار اهوازي در سفر حج توفيق ديدار آن حضرت را يافت، امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به او فرموده بود: ما هو محجوبٌ عَنكُمْ، ولكن حَجَبَهُ سُوءُ اَعمالِكم ؛ [1] او از شما پنهان و پوشيده نيست، بلكه اين كارهاي بد شماست كه او را از نظرتان پنهان ساخته است. در ادامه اين نقل آمده است كه حضرت به او فرمود: شما مال هاي خود را افزوديد، ولي بر مؤمنان ضعيف و مستمند فخر فروشي كرديد، صله رحم را قطع كرديد، پس چه عذري داريد؟.... در نقلي هم آمده كه آن حضرت فرموده است: شما اگر گناه نكنيد، ما خودمان سراغ شما مي آييم.
پی نوشت ها:
[1]. بحار الأنوار، ج53، ص321.
برگرفته از کتاب زندگی مهدوی
