مقدمه:
هيئت يک سازمان مذهبي است. در يک سازمان، همه سمت‌ها و وظيفه‌ها مشخص است؛ يک نفر رئيس است. يک يا چند نفر در قسمت آبدارخانه کار مي‌کنند؛ نگهباني دارد و ... هيئت نيز يک مدير دارد؛ يک نفر مسئول تدارکات و پشتيباني است و به اصطلاح هيچکس را بي‌چايي نمي‌گذارد! يک نفر مسئول کفش‌هاست و به تازه‌واردين خوشامد مي‌گويد؛ مداح و مياندار دارند و در نهايت، کلي عزادار؛ که زنجير و سينه مي‌زنند و گوش به فرمان نوحه‌خوان و روحاني خود هستند. حالا به نظر شما اين‌ها فقط به خاطر اين است که به خاطر يک واقعه ثابت اشک بريزيم و به سر و روي خودمان بزنيم؟ اين همه تشکيلات، فقط براي همين؟ خوب اين که نياز به سازمان ندارد و هر کس در خانه‌اش مي‌تواند يک کتاب لهوف بردارد و بخواند و ضجه بزند و عزاداري کند! تا به حال دقت کرده‌ايد چرا دشمن، سعي دارد بيشترين انحرافات را وارد هيئت‌ها کند؟ چرا بعضي از عزاداري‌ها اينقدر خوفناک و وحشت‌انگيز است؟ چرا بعضي از مداحي‌ها بيشتر شبيه آهنگ رقص است؟ چرا بعضي اشعار مرثيه‌ها اين قدر سخيف است؟ چرا...؟ خوب اگر در هيئت فقط قرار است گريه کنيم و به ياد کشته شدن پسر فاطمه زهرا عليها السلام ، بر سر و روي خود بزنيم، اين کارها براي چيست؟ اين همه هزينه براي به ابتذال کشاندن آن، چه معني دارد؟ به جاهاي خوبي داريم مي‌رسيم!
ظهور آقا و...
هيئت يعني تمرين سازمان‌دهي براي يک کار بزرگ! يعني من که به هيئت مي‌روم، مي‌دانم الان هم جنگ ادامه دارد و تا زماني که عدل جهاني برپا شود، اين جنگ ادامه خواهد داشت. پس سعي مي‌کنم نقش خودم را در اين سازمان کوچک بشناسم؛ بصيرتم را با سخنراني حاج آقاي منبري بالا ببرم و هيجان و احساس ديني‌ام را با عزاداري تقويت کنم تا سلول سلول بدنم براي کار مهمي که به‌خاطر آن به هيئت مي‌روم، آماده باشد ظهور حضرت حجت عجل الله تعالي فرجه الشريف. اگر آقا بيايد و ما توجيه نباشيم که او کيست و قرار است چه کار کند، طبيعي است که نمي‌توانيم ياوري‌اش را بکنيم و حداقل اين است که ياوري، جاهل و خرابکار و حتي از دشمن دانا، خطرناک‌تر خواهيم بود!
اگر آقا بيايد و ما وظيفه خود را ندانيم، به جاي سربازي در صفوف منظم، عاملي خواهيم بود براي هرج و مرج بيشتر.
اگر آقا بيايد و گوش به فرمان بودن را ياد نگرفته باشيم، آقا هر چه بگويد، برايش دليل مي‌خواهيم و تا او بخواهد دلايل را برايمان روشن کند، کار از کار گذشته و... .
و حالا می‌فهمیم...؟.
خوب ما بايد اين سربازي را کجا تمرين کنيم؟ در هيئت! حالا مي‌فهميم چرا هيئت‌ها نوک پيکان حمله به دشمن است.
هيئتي که در آن بويي از سربازي و انتظار نباشد، هيئت نيست. خودمان را گول نزنيم؛ مقاومت و ايستادگي سخت است؛ ولي افتخاري جاودان از خود باقي مي‌گذارد.
نتیجه:
از اين به بعد هر گاه خواستي به هيئت بروي، نقش سازماني خودت را در زمان ظهور، مد نظر بگير و با « ذکر يا مهدي» وارد مجلس روضه سيدالشهدا (عليه السلام) شو.[1]
پی‌نوشت:
[1]. انتشار یافته در سایت؛ https://hawzah.net/fa/Magazine/View.
