گاهي از ديگران توقعاتي داريم که ديگري از ما انتظار دارد، اما غافليم و برآورده نشدن توقع خودمان توسط ديگران را بر نمي‌تابيم، در حالي که ديگران هم کوتاهي ما را نظاره گرند.
مي‌گوييم خدا نيامرزد کساني را که در روزگار معصومين عليهم السلام بودند و درباره آنان کوتاهي کردند. حق ايشان را ادا نکردند، آنها را تنها گذاشتند، سراغ ديگران رفتند، به فرامين، سفارشات و توصيه‌هاي آن بزرگواران اعتنا نکردند، يا اگر اعتنا کردند، عمل نکردند، يا آن را ناتمام رها کردند.
به گونه‌اي سخن مي‌گوييم و حس مي‌گيريم و جلو مي‌رويم که فراموشمان مي‌شود هنوز هم روزگار، روزگار امام معصوم است. هنوز هم فردي از همان خاندان وجود دارد، هنوز هم وظيفه ما همچون گذشتگان مودت و محبّت نسبت به آن وجود مبارک است.
تعجّب مي‌کنيم چگونه نداي ياري طلبيدن ائمه عليهم السلام را شنيدند و به راحتي از کنارش گذشتند؟ و بر تعجّبمان افزوده مي‌شود که چگونه شخصي مخاطب امام معصوم باشد و در کمال بي‌ادبي، اعتنا نکند، اما نمي‌ترسيم از اين‌که ما هم مرتکب همين جرم شويم و فکر نمي‌کنيم که ما نيز همان‌طور رفتار کرده‌ايم.
ادامه مطلب را از لینک زیر بخوانید:
http://www.mahdi313.com/index.html?pg=articles&id=283
************
کانال مرکز مجازی مهدویت در پیام رسان ایتا
http://eitaa.com/mahdi313com
