ريشه كن شدن فقر

وقتي همه منابع زميني براي امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) آشكار گردد و بركات آسمان و زمين بر مردم زمان او بي دريغ جريان يابد و به عدالت تقسيم گردد جايي براي فقر و تهيدستي نمي‌ماند و بشريت در دولت امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) براي هميشه از چنگال فقر و نداري رها مي‌شود. ( 1 ) در روزگار او روابط اقتصادي بر اساس برادري و برابري شكل مي‌گيرد و اصل سودجوئي و منفعت طلبي شخصي، جاي خود را به حسّ دلسوزي و غمخواري و مواسات با برادران ديني مي‌دهد و در اين حال همه به يكديگر به عنوان اعضاي يك خانواده نگاه مي‌كنند و بنابراين همه، ديگران را از خود مي‌دانند و بوي يگانگي و يكرنگي در همه جا به مشام مي‌رسد. امام باقر(عليه السلام) فرمود: «... (امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) هر سال دو بار به مردم مي‌بخشد و در هر ماه دوبار به آنها روزي (و نياز زندگي) عطا مي‌كند و ]در اين كار[ به مساوات بين مردم عمل مي‌نمايد تا اينكه ]چنان مردم بي نياز مي‌شوند كه[ هيچ نيازمندي به زكات پيدا نمي‌شود...!» ( 2 ) از روايات استفاده مي‌شود كه عدم نيازمندي مردم به جهت روحيه قناعت و بي نيازي روحي است. به بيان ديگر پيش از آنكه مردم از بيرون، صاحب مال فراوان شوند و بي نياز گردند از درون، روح بي نيازي در آنها پيدا مي‌شود و به آنچه خداوند از فضل خويش به آنها عطا كرده راضي و خشنود مي‌گردند و بنابراين چشمي به اموال ديگران ندارند. پيامبر اسلام(صلي الله عليه و آله وسلم) در توصيف روزگار دولت مهدوي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) فرموده است: «... خداوند ]روح[ بي نيازي را در دل‌هاي بندگان قرار مي‌دهد.» ( 3 ) اين در حالي است كه پيش از ظهور روحيه آزمندي و زياده طلبي عامل مؤثري در رقابت‌هاي غلط و انباشتن اموال بر روي هم و انفاق نكردن آنها به نيازمندان بوده است. خلاصه اينكه در زمان امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) بي نيازي از بيرون و درون خواهد بود. از سوئي ثروت سرشار به عدالت تقسيم مي‌گردد و از سوي ديگر قناعت، ويژگي اخلاقي مردمان مي‌شود. پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله وسلم) پس از اينكه درباره بخشش امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) به مردم بياناتي فرموده است مي‌افزايد: «و خداوند دل‌هاي امت محمّد(صلي الله عليه و آله وسلم) را از بي نيازي پُر مي‌كند و عدالت مهدوي همه آنها را در بر مي‌گيرد بهگونه‌اي كه ]حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) [ امر مي‌كند تا ندا دهنده‌اي اعلام كند: چه كسي نيازمند مال است؟ پس كسي در ميان مردم بر نخيزد مگر يك نفر! پس امام ]به او[ مي‌فرمايد: نزد خزانه دار برو و به او بگو: مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) به تو فرمان مي‌دهد كه به من مالي بدهي. پس خزانه دار به او مي‌گويد: جامه ات را بياور، تا اينكه وسط جامه اش را پُر مي‌كند و چون آن را بر دوش مي‌كشد پشيمان مي‌شود و مي‌گويد: چرا در ميان امت محمد(صلي الله عليه و آله وسلم) من از همه حريص‌تر باشم... پس مال را بر مي‌گرداند ولي از او قبول نمي‌شود و به او گفته مي‌شود: ما آنچه عطا كرديم باز پس نمي‌گيريم.» ( 4 ) پی نوشت ها: 1. ر.ك: منتخب الاثر، فصل 7، باب 3، 4، صص 589 ـ 593. 2. بحارالانوار، ج 52، ح 212، ص 390. 3. بحارالانوار، ج 51، ص 84. 4. همان، ص 92.