اتحاد و همدلي

برابر روايات، جمعيتي كه تحت حاكميت جهاني امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) بسر مي‌برند، با هم متّحد و صميمي خواهند بود و در زمان بر پايي دولت مهدوي جايي براي كينه و دشمني نسبت به يكديگر در دل‌هاي بندگان خدا نخواهد ماند. امام علي(عليه السلام) فرمود: «وَلَوْ قَدْ قامَ قائمُنا... لَذَهَبْتِ الشَّحْناءُ، مِنْ قُلُوبِ الْعِبادِ...؛ وقتي قائم ما قيام كند، كينه از دلهاي بندگان برود.» در آن زمان ديگر بهانه‌اي براي كينه توزي نيست زيرا كه روزگار عدل و دادگري است و حقي از كسي ضايع نمي‌شود و روزگار خردورزي و تعقّل است نه عقل ستيزي و شهوت پرستي. ( 1 ) بنابراين زمينه‌اي براي دشمني و كينه جويي باقي نمي‌ماند و از اين رو دل‌هاي مردم كه تا پيش از اين، پراكنده و دور از هم بود، انس و الفت مي‌يابد و همگان به برادري و اُخوّت قرآني باز مي‌گردند( 2 ) و مانند برادران با يكديگر همدل و مهربان مي‌شوند. امام صادق(عليه السلام) در وصف روزگار سبز مهدوي فرمود: «]در آن ايام[ خداوند وحدت و اُلفت بين قلوب پريشان و پراكنده برقرار كند.» ( 3 ) و اگر دست خدا در كار است ديگر عجيب نيست كه اين همدلي و صميميت به جايي رسد كه تصور آن در دنياي كنوني كه بحران تضادها و كشمكش‌هاي مادّي به اوج خود رسيده است، دشوار باشد. امام صادق(عليه السلام) فرمود: «وقتي قائم ما قيام كند دوستي واقعي و صميميت حقيقي بيان مي‌شود. هر نيازمندي دست مي‌برد و از جيب برادر ايماني اش به مقدار نياز برمي دارد و برادرش او را منع نمي‌كند.» ( 4 ) پی نوشت ها: 1. در دو بخش قبلى به تفصيل درباره عدالت دوران امام مهدى و كمال عقلى مردم در آن روزگار سخن گفته شد. 2. اشاره به آيه «انما المؤمنون اخوة...، همانا مؤمنان با يكديگر برادرند»؛ سوره حجرات، آيه10. 3. كمال الدين، ج 2، باب 55، ح 7، ص 548. 4. بحارالانوار، ج 52، ح 164، ص 372.