 |
|
همه مي‌خواهند بدانند كه در جريان قيام جهاني امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) چه حوادثي روي مي‌دهد، حركت امام از كجا و چگونه آغاز مي‌شود، شيوه برخورد امام با گروه‌هاي مخالف چگونه است و بالاخره چگونه آن حضرت بر تمامي جهان غلبه خواهد كرد و رشته امور جهان را به دست خواهد گرفت اينگونه سؤال‌ها فكر و انديشه هر انسانِ مشتاق ظهور را به خود مشغول مي‌كند. ولي واقعيت اين است كه سخن گفتن درباره حوادث مربوط به ظهور كاري بسيار مشكل است؛ چون گزارش دادن از آينده و اتفاقاتي است كه هنوز واقع نشده است و به طور طبيعي نمي‌توان اطلاع دقيقي از آن رويدادها داشت.
بنابراين آنچه در اين بخش مي‌آوريم حوادث و رخدادهاي روزگار ظهور امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) است كه برابر روايات در كتاب‌هاي متعدد نقل گرديده است و تنها مي‌تواند دور نمايي كلّي از رويدادهاي ايام ظهور را پيش روي خوانندگان ترسيم كند.
وقتي ظلم و تباهي چهره عالم را سياه و ظلماني كرده است و آنگاه كه ستمگران گستره زمين را جولانگه بدي‌ها و نامردي‌ها ساخته‌اند و مظلومان جهان، دست ياري خواهي را به آسمان گشوده اند؛ ناگهان ندايي آسماني، سياهي شب را مي‌درد و در ماه خدا، رمضان، ظهور موعود بزرگ را بشارت مي‌دهد( 1 )، قلب‌ها به تپش مي‌افتد و چشم‌ها خيره مي‌گردد! شب پرستان، مضطرب و هراسان از طلوع صبح ايمان، در پي راه چاره‌اي هستند و منتظران مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) از هر كسي سراغ كوي يار مي‌گيرند و براي ديدار او و حضور در زمره ياوران او سر از پا نمي‌شناسند.
در آن زمان، سفياني كه بر منطقه وسيعي مانند سوريه، اردن و فلسطين سلطه دارد سپاهي را تجهيز مي‌كند تا با امام مقابله كند. لشگر سفياني كه در مسير مكّه به تعقيب امام پرداخته است در محلي به نام بيداء به كام زمين مي‌رود و نابود مي‌گردد. ( 2 )
پس از شهادت نفس زكيه( 3 ) به فاصله كوتاهي، امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) در سيماي مردي جوان در مسجدالحرام ظهور مي‌كند در حالي كه پيراهن مبارك پيامبر(صلي الله عليه و آله وسلم) را بر تن دارد و پرچم پيامبر(صلي الله عليه و آله وسلم) را به دست گرفته است. او به ديوار كعبه تكيه مي‌زند و در بين ركن و مقام( 4 ) سرود ظهور را زمزمه مي‌كند و پس از حمد و ثناي الهي و درود و سلام بر پيامبر و خاندان او مي‌فرمايد:
«اي مردم ما از خداي توانا ياري مي‌طلبيم و نيز هر كس از جهانيان را كه به نداي ما پاسخ دهد به ياوري مي‌خوانيم.»
آنگاه خود و خاندانش را معرفي مي‌كند و ندا مي‌دهد:
«فَاللّه اللّه فينا لاتَخْذُلُونا وَانْصُرُونا ينْصُرْكُمُ اللّهُ تَعالي؛
درباره رعايت حقوق ما، خدا را در نظر بگيريد. ما را ]در ميدان عدالت گستري و ستم ستيزي[ تنها نگذاريد و ياريمان كنيد كه خدا شما را ياري خواهد كرد.»
پس از پايان گرفتن سخنان امام، آسمانيان بر زمينيان سبقت مي‌گيرند و گروه گروه فرود مي‌آيند و با امام بيعت مي‌كنند در حالي كه پيشاپيش آنها فرشته وحي، جبرئيل با امام دست همراهي مي‌دهد. آنگاه 313 ستاره زميني كه از نقاط مختلف عالم به سرزمين وحي آمده‌اند بر گرد خورشيد تابناك امامت حلقه زده و پيمان وفا داري مي‌بندند و اين جريان سبز جاري است تا آنكه ده هزار سرباز جان بر كف در اردوگاه امام(عليه السلام) حضور مي‌يابند و با آن فرزند پيامبر(صلي الله عليه و آله وسلم) بيعت مي‌كنند. ( 5 )
امام(عليه السلام) با خيل ياوران، پرچم قيام را برافراشته و به سرعت بر مكه و اطراف آن مسلط مي‌شوند و سرزمين پيامبر را از وجود نااهلان، پاك مي‌كنند. آنگاه راهي مدينه مي‌شود تا سايه عدالت و مهر را بر آن بگستراند و سركشان شهر را بر جاي خود بنشاند. سپس عازم عراق گشته و شهر كوفه را به عنوان مركز حكومت جهاني برمي گزيند و از آنجا به مديريت قيام مي‌پردازد و براي دعوت جهانيان به اسلام و زندگي در پرتو قوانين قرآن و در هم كوبيدن بساط ظلم و ستم، ياران و سپاهيان نور را به نقاط مختلف عالم گسيل مي‌دارد.
امام(عليه السلام) يك به يك سنگرهاي كليدي جهان را فتح مي‌كند زيرا كه علاوه بر يارانِ وفادار و مؤمن، از امداد فرشتگان الهي نيز برخوردار است و مانند پيامبر اسلام(صلي الله عليه و آله وسلم) از لشگر رعب و وحشت مدد مي‌گيرد و خداوند توانا چنان ترسي از او و يارانش در دل‌هاي دشمنان مي‌افكند كه هيچ قدرتي را توان رويارويي با آن حضرت نيست.
امام باقر(عليه السلام) فرمود:
«قائم از ما به وسيله رُعب (وحشت در دل دشمنان) ياري مي‌شود.» ( 6 )
گفتني است يكي از نقاط جهان كه به وسيله سپاه امام فتح مي‌شود بيت المقدس است( 7 ) و پس از آن واقعه بسيار مباركي اتفاق مي‌افتد كه در جريان قيام و انقلاب امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) سرنوشت ساز است و جبهه آن حضرت را تقويت مي‌كند و آن فرود آمدن حضرت عيسي(عليه السلام) از آسمان است. حضرت مسيح(عليه السلام) كه به فرموده قرآن زنده است و در آسمان‌ها به سر مي‌برد به زمين مي‌آيد و پشت سر امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) به نماز مي‌ايستد و بدين وسيله فضيلت و برتري پيشواي دوازدهم شيعيان را بر خود و پيروي خود را از امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) به همگان اعلام مي‌كند.
پيامبر اسلام(صلي الله عليه و آله وسلم) فرمود:
«سوگند به آن كس كه مرا به حق برانگيخت در حالي كه بشارت دهنده مردمان باشم، اگر از عمر دنيا نمانده باشد مگر يك روز، خداوند آن روز را چنان طولاني مي‌كند تا فرزندم مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) در آن قيام كند، پس از آن عيسي بن مريم(عليه السلام) فرود مي‌آيد و پشت سر مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) نماز مي‌خواند.» ( 8 )
به دنبال اين اقدام حضرت عيسي(عليه السلام) بسياري از مسيحيان كه جمعيت فراواني از جهان را تشكيل مي‌دهند به پيشواي شيعيان، ايمان مي‌آورند. گويي خداوند، عيسي(عليه السلام) را براي چنان روزي حفظ كرده است تا چراغ هدايتي براي حق طلبان باشد.
البتّه ظهور معجزات به دستِ هدايتگر حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) و طرح مباحث فكري براي راهنمايي بشريت از برنامه‌هاي انقلاب بزرگ مهدوي است كه راه را براي هدايت مردم باز مي‌كند.
در همين راستا امام(عليه السلام)، الواح تورات تحريف نشده ـ كتاب مقدس يهود ـ را كه در نقاط خاصي از دنيا دفن شده است خارج مي‌كند( 9 ) و يهوديان كه نشانه‌هاي امامت او را در الواح مي‌بينند، به آن حضرت ايمان مي‌آورند. و پيروان اديان ديگر نيز با مشاهده اين تحول بزرگ و نيز شنيدن پيام حق امام و ديدن معجزات از آن حضرت، گروه گروه به آن حضرت مي‌پيوندند و اينگونه است كه وعده حتمي پروردگار محقّق مي‌گردد و اسلام عزيز همه عالم را مي‌گيرد. همان‌گونه كه قرآن كريم بشارت داده است:
Gهُوَالَّذِي اَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدي وَ دينِ الْحَقِّ لِيظْهِرَهُ عَلَي الدّينِ كُلِّه وَلَوْكَرِهَ الْمُشْرِكُونَF(0 1 )؛
و او خدايي است كه پيامبرش را با (دلائل) هدايت و دين حق فرستاد تا (سرانجام) آن را بر همه دين‌ها غالب گرداند اگرچه كافران را خوش نيايد.
با توجه به تصويري كه ترسيم شد تنها قلدران و ظالمان مي‌مانند كه حاضر به تسليم شدن در برابر حق و حقيقت نيستند و اين عده در مقابل جريان غالب و اكثريت مؤمنان تاب مقاومت ندارند و با شمشير عدالت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) به كيفر اعمال ننگين خود خواهند رسيد و زمين و اهل آن براي هميشه از شرّ و فساد آنها ايمن خواهد شد.
پی نوشت ها:
1. همان، باب 14، ح 17.
2. بحارالانوار، ج 53، ص 10.
3. از علائم ظهور است كه در ص158 آمده است.
4. مراد از مقام، مقام حضرت ابراهيم(عليه السلام) است كه نزديك خانه كعبه است و مقصود از «ركن»، ركن يماني است، و اين جايگاه بسيار مقدسي است كه محل دفن بسياري از پيامبران خداست.
5. الغيبة نعمانى، باب 14، ح 67.
6. كمال الدين، ج 1، باب 32، ح 16، ص 603.
7. روزگار رهايى، ج 1، ص 554.
8. بحارالانوار، ج 51، ص 71.
9. روزگار رهايى، ج 1، ص 522.
10. سوره توبه، آيه 33.
