من را می نویسند

من قطره ای ناچیزم اما مطمئنم 
آخر مرا هم پای دریا می نویسند 
اصلا چه بهتر که مرا هم چند سالی 
کلب نگهبان همین جا می نویسند 
ایل و تبارم را که نوکر می نویسند 
ایل و تبارت را که آقا می نویسند 
امشب برای ما کمی باران بخواهید 
هر آنچه می گویی همان را می نویسند 
این طاق نصرت ها که بالا رفته ما را 
پروازهای رو به بالا می نویسند 
جمعی شما را رب ماها می نویسند 
جمعی شما را جای بابا می نویسند 
چشم من و دست کریمت مهربانا 
امشب صدایت می زنم من یا ابانا
موجم که دارم میل طوفانی شدن را 
حین شعف پاره گریبانی شدن را 
با سائلت بودن دگر از یاد بردم 
من آرزوهای سلیمانی شدن را 
مثل تمام کوچه ها این قلب ما هم 
دارد تمنای چراغانی شدن را 
اصلا مرا هم پای این ریسه ببندید 
دارم سرِ آیینه بندانی شدن را 
آقا به جان خاک پایت قصد کردم 
از نو بنا سازم مسلمانی شدن را 
از نیمه ی شعبان و مهمانت گرفتیم 
اذن دخول ماه مهمانی شدن را 
حتی به شوق لیله القدرش ندادیم 
این حال خوبِ نیمه شعبانی شدن را 
تو لیله القدری و خورشید زمینی 
تو آخرین تیر امیرالمومنینی 
وقتی تو اینجایی، «بیا» معنا ندارد 
«آقا کجا هستی کجا؟» معنا ندارد 
بیماری ما غفلت از یاد نگار است 
دور از طبیبان هم دوا معنا ندارد 
من که گناهم را کمی هم کم نکردم ...
در معصیت این حرفها معنا ندارد 
تو وعده صدق خدا هستی و اینقدر 
«آقا بیا...» «آقا نیا...» معنا ندارد 
ای مهربانتر از پدر مادر چه گویم 
بی تو رسیدن به خدا معنا ندارد 
باید که نوکر سوی اربابش بیاید 
از ما به تو لفظ «بیا» معنا ندارد 
وقتی تو از دست دلم راضی نباشی 
یا ربنا یا ربنا معنا ندارد 
نگذار بین غفلت کبری بمانیم 
باید میان غیبت کبری بمانیم 
باید فراق و سوختن باشد همیشه
در به دری از مرد و زن باشد همیشه 
پیغمبرانه دلبری کن مثل اینکه 
باید اویسی در قرن باشد همیشه ... 
آواره ی صحرا نماییدم چه باک است 
مجنون اگر دور از وطن باشد همیشه 
ای کاش نامم عبد تو باشد همیشه 
ای کاش نامت رب من باشد همیشه 
بی یوسفش تا کی دمادم چشم یعقوب 
دلخوش به بوی پیرهن باشد همیشه
من خواستم ذکر نمازم تادم مرگ ... 
یا بن الحسن یا بن الحسن باشد همیشه 
اصلا میان ما دو تا باید همیشه 
حرف حسینِ بی کفن باشد همیشه 
امشب سخن از جمکران جایی ندارد 
جز کربلا این دل تمنایی ندارد
جواد پرچمی