ارتباط با حضرت مهدي(علیه السلام) به دو شكل ممكن است: 1. ارتباط ظاهري و ملاقات كردن حضرت؛ 2. ارتباط معنوي و از راه چشم دل. درباره ملاقات با حضرت مهدي(علیه السلام) بايد گفت افتخار ديدار حضرت، شرف بسيار بزرگي است؛ امّا در زمان غيبت حضرت كه اصل، بر پنهان بودن حضرت از ديدگان مردم است، دليلي نداريم كه درخواست ملاقات را توجيه كند. ضمن اين‌كه توفيق ملاقات با حضرت، تنها به خواستن و تقاضاي ما بستگي ندارد؛ بلكه مشروط است به اين‌كه امام(علیه السلام)در آن، مصلحتي ببيند؛ بنابراين، به جا است كه آدمي بر ملاقات با حضرت اصرار نورزد و بلكه همّت خود را در راه جلب رضاي آن بزرگوار، صرف كند و در اين راه، از ارتباط معنوي با امام مدد بگيرد. قرآن كريم، در آيه 200 سوره آلعمران فرموده است: > يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَاتَّقُواْ اللّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ<؛اي كساني كه ايمان آوردهايد! صبر كنيد و همديگر را به صبر واداريد و مرابطه کنيد و تقوا و خدا ترسي را پيشه سازيد؛ باشد كه رستگار شويد. امام باقر(علیه السلام)در تفسير اين آيه فرموده است: صبر كنيد بر اداي فرائض ]= در انجام تكاليف الهي استقامت ورزيد[ و برابر دشمنان پايداري كنيد و با امامتان كه انتظارش را ميكشيد، مرابطه کنيد.[1] معلوم است كه در پرتو رابطه معنويِ مداوم با امام است كه آدمي بر تعهّد و پيمان خود با امام زمانش باقي مي‌ماند و پيوسته در جهت اهداف و آرمانهاي امام خود حركت ميكند و خود را از انحرافات اعتقادي و عملي مصون ميدارد. [1] . تفسير قمي، ج1، ص129.