معناي ستار بودن خدا، آن است كه اعمال انسانها را از ديگر انسانها ميپوشاند تا آبروي آنان حفظ گردد. پيامبر6 و امامان: مظهر اسما و صفات الهي هستند. همان‌گونه كه خداوند، ناظر بر اعمال مردم است، پيامبر6 و امامان: نيز چشم خدا ميان خلق هستند و اعمال آنان را ميبينند.[1] ضمن آن كه نظارت پيامبر6 و امام7 بر اعمال مردم، همانند نظارت خداوند، آثار سازنده فراواني دارد؛ يعني همان‌گونه كه ستّاريت پروردگار، براي تربيت و رشد مردم است، عرضه اعمال مردم بر پيامبر6 و امامان: نيز در همين جهت است؛ زيرا آنان، هاديان امت از طرف خدايند و فيض الهي از طريق آن بزرگواران بر بندگان نازل ميشود؛ بنابراين، هيچ تنافي و تناقضي مشاهده نميشود. آيت الله جوادي آملي مي‌فرمايد: خداوند متعال که ستّار العيوب است، مي‌داند کجا ستّاري بکند و کجا ستّاري نکند. اگر کسي ستّار عيوب ديگران باشد و در عين حال مخفيانه مرتکب گناهي شود، ذات اقدس اله اجازه نخواهد داد اسرارش نزد ديگران افشا شود. حتي در قيامت خداوند اجازه نمي‌دهد کساني که کنار يک‌ديگرند از اعمال هم باخبر شوند؛ بنابراين، عملکرد خود شخص بسيار مهم است. اگر کسي پرده ديگران را نَدَرد و آشکارا به گناه دست نيازد، خداوند پرده‌اش را نمي‌درد. بر اين‌اساس، کسي که با قلم و بيان و انديشه‌هاي ناصواب خود، آبروي دين خدا و مردم را مي‌برد، به جايي مي‌رسد که شايسته نيست خداوند متعال آبروي او را حفظ کند. در اين موقعيت، خداي سبحان اجازه مي‌دهد صاحب دلان ببينند او چه کرده است و حتي احتمال دارد در قيامت، مقابل ديگران رسوا شود.[2] [1]. آن روايتي كه فرموده است خدا، اعمال را حتي از چشم پيامبر6 مخفي ميكند، به مواردي خاص اشاره دارد، تا رحمت بيكران الهي را به تصوير كشد. [2]. پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ج2، ص 56.